Sommige militaire deskundigen en andere mensen die ervoor geleerd hebben, buitelen over elkaar heen om het grote publiek gerust te stellen, er komt geen kernoorlog. Ondertussen lijken de feiten voor zover publiek bekend, een heel andere richting op te wijzen. Wat is de meest waarschijnlijke gang van zaken? De situatie eind februari 2023: het voorstadium …
Op dit moment stevenen we in sneltreinvaart af op een idiocracy, mede dankzij de algoritmes van de sociale media die ons in een comfortzone opsluiten. Kunnen deze algoritmes getweakt worden, zodat we onze bevolking slimmer maken? Succesverhaal: TikTok in China Hier in het Westen kennen wij TikTok vooral als een bron van filmpjes waarin allerlei …
De overheid heeft een prijsplafond vastgesteld voor een beperkte hoeveelheid gas en elektriciteit. Dit gaat, zo blijkt uit berekeningen, Nederland € 11,2 miljard kosten. Geld dat in de zakken van grote energiebedrijven belandt. Hoe kan dit slimmer? De beperkingen van de vrije markt De vrije markt is erg goed in arbitrage, een economische term die …
Vooraf willen wij melden dat visionair.nl gekant is tegen de agressieoorlog van Rusland in het buurland Oekraïne en de daarbij horende grove mensenrechtenschendingen in Oekraïne door Russische militairen. Dat wij deze toespraak van Vladimir Poetin, met behulp van Google Translate uit het Russisch vertaald, publiceren is niet omdat wij het met de politiek van het …
De OPEC, de organisatie van olieproducerende landen, slaagt erin om de olieprijzen hoog te houden. Waarom werken energie armere landen niet samen in een Organisatie van Energie Importerende Naties? Tijd voor een einde aan de chantage door energie-exporteurs 2022 stond in het teken van de chantage door Ruslandзайм 10000 на карту мгновенно van energie-importerende landen. …
Het klinkt allemaal verdacht veel als een perpetuum mobile, maar energie uit zout water, zoals zeewater, kan wel degelijk, blijkt uit een experiment. Het meeste water op aarde is zoutwater. Het meeste is hier een understatement, 99% komt dichter in de buurt. Naar schatting is slechts 1% van alle water op aarde, zoetwater. Zouden we …
Er zijn op dit moment de nodige bezwaren tegen de manier waarop in Nederland politiek wordt bedreven. Kan de meritocratie de democratie redden, en maken dat we goede vakministers krijgen? Op dit moment in de Nederlandse geschiedenis is het vertrouwen in politici historisch laag взять займ бесплатно на карту . Voor het grootste deel komt …
Nederland redden is onmogelijk gezien de op natuurwetenschappelijk gebied complete imbecielen die ons regeren en die zich niets aan de bevolking gelegen laten liggen. Maar wat we wel kunnen doen is onszelf en onze vrienden en familie redden. Daarom tips met als thema: hoe overleef je de energiecrisis? Het zal u niet ontgaan zijn. De …
Aluminium komt veel vaker voor dan koper maar het geleidt niet zo goed stroom. Een groep onderzoekers is er nu in geslaagd een vorm van alu op bminium te ontwikkelen die zelfs bijna nog beter geleidt dan koper. Kunnen we hiermee de koper crisis oplossen? Het materiaal dat ze op dit moment massaal in elektriciteitsdraden …
Terwijl de Tweede Kamer zich de afgelopen weken boog over de vraag of het Stikstoffonds van Christianne van der Wal controversieel verklaard moet worden – waardoor het natuurherstel, de stikstofaanpak en daarmee het vlot trekken van de woningbouw nóg meer vertraging op zou kunnen lopen – kwam er een bericht uit Brussel dat nog meer slecht nieuws brengt voor het natuurherstel: de Europese Commissie wil het gebruik van glyfosaat met tien jaar verlengen. De afgelopen jaren stapelen de bewijzen zich op dat het omstreden bestrijdingsmiddel niet alleen het bodemleven verwoest, maar ook grote gezondheidsrisico’s met zich meebrengt. Maar die bezwaren werden door de Europese Commissie dus terzijde geschoven.
In de Brusselse wandelgangen gaat het verhaal dat Commissievoorzitter Ursula von der Leyen het vertrek van Frans Timmermans heeft aangegrepen om het voorstel door te duwen: in de aanloop naar de Europese verkiezingen in juni wil ze haar partijgenoten van de christendemocratische EVP in het Europarlement tegemoet komen, die al jaren het gebruik van glyfosaat verdedigen – aangespoord door een machtige lobby van boerenorganisaties en de pesticidenindustrie, die wereldwijd vele miljarden verdient aan het veelgebruikte bestrijdingsmiddel.
Het vacuüm ontstond vooral door het vertrek van Timmermans’ chef de cabinet Diederik Samsom, die zich tijdens de onderhandelingen binnen de Commissie al een half jaar sterk maakte tegen verlengde vrijgave van glyfosaat. Hij was nog maar net teruggetreden om kandidaat-Eurocommissaris Wopke Hoekstra bij te staan, of het voorstel kwam er alsnog door.
Geen wonder dus dat EVP-voorzitter Manfred Weber opgetogen rondvertelt dat er na het vertrek van Timmermans in Brussel ‘een andere sfeer’ is ontstaan, zoals Trouw onlangs noteerde.
zelf het slachtoffer
Het is de Nederlandse neuroloog Bas Bloem die al geruime tijd de alarmklok luidt over de gezondheidsrisico’s van glyfosaat. Hij ontdekte ruim twee jaar geleden dat een opvallend groot aantal van zijn parkinsonpatiënten in aanraking is geweest met het bestrijdingsmiddel. Op een grote conferentie van de Europese toelatingsinstantie EFSA in het najaar van 2022 wist Bloem een groot aantal internationale experts én onderzoekers van EFSA zelf mee te krijgen in de dringende aanbeveling dat EFSA gericht onderzoek moet gaan doen naar het verband tussen het gebruik van glyfosaat en het explosief stijgende aantal parkinsonpatiënten. Maar in het duizenden pagina’s tellende EFSA-rapport over glyfosaat dat in juli van dit jaar verscheen, en waarop de Europese Commissie haar voorstel baseert, wordt daar met geen woord over gerept. Sterker nog: er wordt geconcludeerd dat er ‘geen aanleiding is tot zorgen met betrekking tot parkinsonisme’.
Het heeft er alle schijn van dat de alarmerende bevindingen over glyfosaat en parkinson vakkundig onder het vloerkleed worden geveegd, zoals De Groene Amsterdammer deze week concludeerde: EFSA vreest dat het meewegen van de risico’s op parkinson zonder sluitend wetenschappelijk bewijs onmiddellijk aangevochten zal worden door de industrie. Zo machtig zijn de pesticiden-producenten dus: dat zelfs de Europese toelatingsinstantie geen nader onderzoek durft te doen, uit angst voor de lobby. En zo kon het dus gebeuren dat de Europese Commissie en de Europese regeringsleiders op 13 oktober, als er in de Europese Raad gestemd wordt over de verlengde toelating van glyfosaat, zelfs tegen beter weten in kunnen verwijzen naar een rapport waarvan de strekking is: niets aan de hand.
Terwijl de boeren hoogstwaarschijnlijk een zwaar verhoogd risico lopen op parkinson, worden ze vertegenwoordigd door boerenorganisaties die glyfosaat blijven aanprijzen.
In Trouw wordt gesuggereerd dat het aantreden van Wopke Hoekstra als Eurocommissaris begin oktober nog verschil zou kunnen maken, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk. De vertrokken CDA-leider voelt al jaren de hete adem van BBB in zijn nek, reden waarom hij vorig jaar opeens een bom legde onder het stikstofbeleid van zijn eigen kabinet door te verklaren dat 2030 als streefdatum voor de halvering van de stikstofuitstoot ‘niet heilig’ was. Bovendien was zijn voorganger Frans Timmermans in de Commissie ook verantwoordelijk voor de Green Deal, terwijl Hoekstra alleen klimaat in zijn portefeuille krijgt. Er is weinig reden om aan te nemen dat de CDA’er als lid van de Commissie de boerenlobby nu opeens wél gaat trotseren.
Terwijl de boeren hoogstwaarschijnlijk een zeer groot risico lopen op parkinson, worden ze vertegenwoordigd door boerenorganisaties die glyfosaat blijven aanprijzen, en schuift de politiek de beslissing over het gebruik van het omstreden bestrijdingsmiddel weer op de lange baan. Het is een treurige conclusie: uiteindelijk zijn de boeren zelf het grootste slachtoffer van hun eigen lobby.
‘Kunt u mij vertellen wat er precies gebeurde? Wat u zich herinnert?’
Cor, een gezette man van begin zestig, schraapt zijn keel en kijkt licht geïrriteerd naar de behandelend arts, zijn leren jas over zijn benen.
‘Een klein opstapje op de stoep bij het winkelcentrum. Ik lag opeens op de grond. Als een blok, boem op de grond. Er kwamen direct mensen aangehold om me overeind te helpen. Maar het is op mijn leeftijd wel normaal, dat je soms valt,’ haast hij zich erachteraan te zeggen terwijl de arts driftig aantekeningen maakt.
Op de valpoli op de eerste verdieping van het Amsterdam UMC zien artsen wekelijks meerdere oudere patiënten die zijn gevallen. Er wordt uitgebreid onderzoek gedaan naar de oorzaak en gekeken hoe het vallen in de toekomst kan worden voorkomen. Ouderen vallen gemakkelijker door gebrek aan evenwicht, verlies van spierkracht, verminderd zicht en het vaker voorkomen van duizeligheid, maar er kunnen ook ziekten of bijwerkingen aan ten grondslag liggen.
Wie gaat er voor ons zorgen?
Europa stevent af op een zorgcrisis. De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat er in 2030 een wereldwijd tekort zal zijn van 15 miljoen gezondheidswerkers, omdat de gezondheidszorgsystemen niet zijn voorbereid op de demografische verschuivingen. Een vijfde van de inwoners van de EU is momenteel ouder van 65 jaar. Gemiddeld leven deze mensen dan nog twintig jaar, waarvan de helft in slechte gezondheid. We leven langer, maar zijn ook langer hulpbehoevend. In Europa neemt het aantal mensen dat in de zorg werkt bovendien structureel af, en COVID-19 heeft dat proces versneld. Hoe gaan Europese landen om met deze naderende, en onafwendbare crisis?
De komende maanden kijkt Vrij Nederland hoe er in ons land en in andere landen wordt gewerkt om dit dreigende zorginfarct het hoofd te bieden. Wat kan de overheid doen om de bevolking langer gezond te houden? Hoe kunnen oudere mensen langer thuis blijven wonen? Hoe kan in korte tijd meer zorgpersoneel worden aangetrokken? En wat betekent het voor ons als samenleving als de overheid niet meer voor alle zorg kan zorgen? Vandaag deel 4: de valepidemie.
Alarmsignaal
Om vallen te voorkomen bij ouderen, zijn de afgelopen jaren valpoliklinieken zoals hier in Amsterdam geopend. Deze ‘valpoli’s’ zijn meestal onderdeel van de afdeling geriatrie (ouderengeneeskunde) van een ziekenhuis. Hier zien artsen mensen met een verhoogd valrisico om een zogeheten valanalyse uit te voeren. Daarbij wordt gekeken naar mobiliteit, medicijngebruik en eventueel onderliggend lijden.
Hoogleraar ouderengeneeskunde Nathalie van der Velde is gespecialiseerd in valpreventie en verbonden aan Amsterdam UMC. Van der Velde: ‘Ouderen die vallen moeten zich realiseren dat vallen niet hoort bij ouder worden, maar dat het een alarmsignaal is, waarna altijd contact met een arts moet worden opgenomen.’
Het CBS maakte vorig jaar bekend dat in 2021 twee keer zoveel mensen overleden aan de gevolgen van een val als tien jaar geleden. De toename van het aantal valincidenten is ook terug te zien in het aantal ziekenhuisopnames. Sinds 2019 belandt er iedere vier minuten een 65-plusser op de spoedeisende hulp na een valincident. Dat zijn er meer dan honderdduizend per jaar en gezien de vergrijzing zal het aantal valincidenten alleen maar toenemen. Dat brengt hoge kosten met zich mee. Ongeveer 1,5 procent van ons gezondheidszorgbudget wordt uitgegeven aan valgerelateerd letsel.
Ouderen vallen thuis, in het verkeer, in een zorginstelling of ziekenhuis. Het kan leiden tot botbreuken of ander ernstig letsel, langdurige opname en soms sterfte.
Sinds 2014 neemt de sterfte door vallen in Nederland toe. Niet alleen in absolute zin, door de vergrijzing, maar ook relatief: per duizend hoogbejaarden neemt het aantal valpartijen toe, vooral onder vrouwen.
Van der Velde: ‘Mensen leven langer, maar ze leven ook langer met gebreken. Daarnaast moeten steeds meer mensen langer thuis blijven wonen en de woning is niet altijd veilig genoeg om valpartijen te voorkomen.’ Verder noemt Van der Velde als (nog niet onderzochte) hypothese dat een deel van de ouderen van nu zichzelf overschat en langer activiteiten blijft doen die op oudere leeftijd niet meer zo veilig zijn. ‘Denk aan bomen snoeien, een dakkapel repareren, schaatsen. Deze generatie blijft langer actief en dat is meestal positief, maar er kleven ook risico’s aan. Het is een lastig evenwicht. Actief blijven is goed voor de spieren, maar er is een groep die zichzelf overschat in wat nog verantwoord is.’
Marcel Levi is voorzitter van de raad van bestuur van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) en was daarvoor ceo van University College London Hospitals. Hij waarschuwt al langer voor deze ‘stille epidemie waar het in talkshows nooit over gaat’. Levi: ‘Preventie moet veel belangrijker worden. Het steviger maken van botten is ingewikkeld, maar je kunt wel het brozer worden proberen te remmen. Ook aanpassingen in huis zijn relatief gemakkelijk te doen en kunnen voor veel verbetering zorgen. Er zou veel meer geld moeten gaan naar valpreventie. Daar is veel financiële én gezondheidswinst te behalen.’
In het regeerakkoord van het nu demissionaire kabinet-Rutte IV was valpreventie voor het eerst als maatregel opgenomen. Gemeenten krijgen geld vanuit het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport om valpreventieprogrpamma’s op te zetten voor inwoners van 65 jaar en ouder. Van der Velde: ‘Het is ingewikkeld om aan te tonen hoe goed preventie werkt. Als iemand goed heeft leren vallen, zien wij die persoon waarschijnlijk niet hier. Ik zie dat de preventieadviezen die wij hier geven echt effect hebben.’
Te voorzichtig lopen
Cor is klaar met zijn loopoefeningen. Zonder ondersteuning is hij tien keer omhooggekomen en weer gaan zitten. Dat gaat probleemloos. Het lopen en abrupt stoppen in de gang van het ziekenhuis gaat iets moeilijker, maar is volgens de arts geen reden tot zorg. Hij neemt de complimenten zwijgend in ontvangst.
‘Bent u vaak vergeetachtig?’
Cor knikt. ‘Mijn hoofd is soms net een vergiet.’
‘Wat vervelend. En kijkt u nog televisie, naar het journaal bijvoorbeeld?’
Lachend: ’Ja, ik ben niet helemaal simpel.’
Op de spoedeisende hulp komen veel meer kwetsbare, onderkoelde ouderen binnen dan een paar jaar geleden.
Hoogleraar ouderengeneeskunde Van der Velde: ‘We weten inmiddels dat vallen ook een teken kan zijn van beginnende dementie, of van een depressie. Dus ook daar screenen we op. We moeten heel goed zien wat er in het brein gebeurt. We kijken op alle vlakken wat er zou kunnen spelen. Dus ook angstklachten en bezorgdheid om te vallen, waardoor mensen gevaarlijk kunnen bewegen, juist omdat ze te voorzichtig lopen.’
Begin dit jaar meldde de Nederlandse Vereniging van Spoedeisende Hulp Artsen (NVSHA) dat er op de spoedeisende hulp veel meer kwetsbare, onderkoelde ouderen binnenkomen dan een paar jaar geleden. Ze zien nu dagelijks ouderen die na een val urenlang op de vloer hebben gelegen. Ze vallen, kunnen niet overeind komen en liggen dan heel lang op de grond voordat er hulp komt. Enkele jaren geleden kwam dit slechts een of twee keer per maand voor. ‘Ik heb geen cijfers, maar ik zie wel meer isolatie. Mensen zijn meer thuis en alleen,’ zegt Van der Velde hierover. Ook ziet ze dat ouderen sinds de coronacrisis minder zijn gaan bewegen. ‘Ze hebben daardoor conditie- en functieverlies.’ Van der Velde benadrukt dat er goed gekeken moet worden naar onderliggende oorzaken als ouderen niet overeind kunnen komen na een val. ‘Voorheen deden we meer onderzoek als mensen meerdere keren vielen, maar nu hebben we met een internationale groep experts ook afgesproken extra onderzoek te doen als mensen lang blijven liggen. Omdat dat vaak een aanwijzing is dat er meer aan de hand is.’
Somberheid
Ook aan Cor wordt voorzichtig gevraagd naar zijn persoonlijke situatie. Hij vindt het spervuur aan vragen inmiddels wat veel worden op deze maandagochtend, en doet weinig om zijn irritatie te verhullen. Hij vertelt dat hij een vriendin heeft die hij vaak ziet en die vaak voor hem kookt.
‘Daar heeft u dan wel geluk mee, of niet?’
‘Ja, ik kan zelf niet koken. Nooit gedaan.’
‘Bent u tevreden met uw leven?’
‘Nee, ik vind er weinig meer aan.’
‘Wat vindt u nog wel leuk? Heeft u hobby’s?’
‘Daar ben ik mee gestopt. Door die somberheid. Ik vind het leven leeg.’
‘Voelt u zich vaak waardeloos?’
Cor schuifelt ongemakkelijk op zijn stoel. ‘Ja, eigenlijk wel.’
De behandelend arts belooft Cor dat hij later die dag terug zal komen met een advies en behandelplan nadat alle uitslagen zijn besproken en geanalyseerd. Met een voorzichtige glimlach drukt ze hem alvast op het hart dat er ook tegen somberheid medicijnen zijn die goed kunnen werken.
‘Een val is vrijwel altijd een teken dat er meer aan de hand is.’
Van der Velde: ‘Depressies kunnen ook ten grondslag liggen aan een val. Mensen krijgen daardoor minder zin om te bewegen, worden apathischer. We zien ook wel eens vitaminetekorten of een schildklierafwijking. Of medicijngebruik dat met het verstrijken van de jaren aangepast moet worden, omdat het voor duizeligheid is gaan zorgen. Een val is vrijwel altijd een teken dat er meer aan de hand is. Ik pleit ervoor dat huisartsen iedere patiënt ouder dan vijfenzestig jaarlijks vragen of die is gevallen de laatste tijd. Deze patiënt is door de huisarts hiernaartoe gestuurd. We hopen dat onze poli’s steeds meer bekendheid krijgen.’
De komende maanden zal duidelijk worden in hoeverre gemeenten, ook de kleinere, gebruik maken van het budget dat ter beschikking is gesteld om programma’s voor valpreventie te ontwikkelen. In veel gemeentes lopen al valpreventietrainingen voor senioren. Maar Van der Velde hoopt dat het daar niet bij zal blijven. ‘De bewustwording bij de mensen zelf is nog te beperkt. Mensen moeten weten dat ze zelf heel veel kunnen doen om gezonder oud te worden, en dat de samenleving dat meer en meer van ze zal vragen.’
Dit verhaal werd mede mogelijk gemaakt door het Steunfonds Freelance Journalisten.
In de anonieme column Living with teenagers in The Guardian schreef Julie Myerson jarenlang over de uitdagingen van het ouderschap in een gezin met drie kinderen. Vooral met haar onhandelbare oudste zoon had ze de nodige problemen. Toen uitkwam dat Myerson de auteur was van de column, leidde dat tot een schandaal in de Britse pers. Tegen betaling vertelde haar aan cannabis verslaafde zoon zijn kant van het verhaal aan The Daily Mail – hij kon het geld goed gebruiken voor zijn verslaving. Het leidde tot de nodige ellende in het gezin van Myerson.
In 2009 verscheen haar non-fictieboek The Lost Child, waarin ze haar machteloosheid en wanhoop over haar verslaafde zoon beschreef. Wat kun je als ouder doen? Hoe houdt een gezin met een verslaafd kind zich staande?
Ook dit boek leidde tot de nodige ophef. Critici waren verdeeld. De recensente van tabloid The Sunday Times schreef dat het boek niet alleen ‘verraad aan liefde en intimiteit was, maar ook aan het moederschap’. In The Observer werd het boek geroemd vanwege Myersons moed en eerlijkheid. Lezers vroegen zich af of je als ouder wel zo openhartig over je kind mag schrijven. Welke schade breng je het daarmee toe?
‘Twee van mijn drie kinderen zijn schrijver geworden,’ zegt Myerson, die ik spreek via Zoom. ‘Mijn man (scenarioschrijver en regisseur Jonathan Myerson, DM) is ook schrijver. Mijn gezinsleden begrijpen hoe het werkt met schrijvers en wat ze van hun privéleven meenemen in een roman. Wat me echt pijn heeft gedaan, is dat door alle negatieve berichten in de pers een beeld is ontstaan van mijn gezin dat niets met de werkelijkheid van doen heeft. Wij zijn een heel grappig gezin, we hebben gevoel voor humor. Mijn gezin kent me als schrijver en ze zijn daar altijd erg tolerant over geweest. Maar naar de buitenwereld toe lijkt het nu alsof we een hekel aan elkaar hebben. Ik weet niet hoe je zoiets herstelt. Daar voel ik me verantwoordelijk voor. Ik heb dat over ons afgeroepen.’
Toch verscheen vorig jaar Nonfiction: A Novel, dat (nog) niet is vertaald in het Nederlands. Een roman, inderdaad, die gaat over de grenzen tussen fictie en non-fictie. Weer is er een verslaafd kind in het spel, ditmaal een heroïneverslaafde dochter. De roman is geschreven in de vorm van een brief van een moeder aan haar dochter.
Ik las het met een brok in de keel. De verschillende verhaallijnen zijn prachtig met elkaar verweven. Myerson stelt de juiste vragen over de (morele) complexiteit van het schrijverschap, vragen waar geen eenduidig antwoord op is. ‘Het was heel moeilijk om een uitgever te vinden voor dit boek,’ zegt Myerson. ‘Niemand wilde zijn vingers eraan branden. Toen het boek er eenmaal was, kreeg het ook niet al te beste recensies. Maar ik heb niet eerder zoveel positieve reacties ontvangen van collega-schrijvers en van lezers. Mensen waren echt geraakt door het boek.’
U heeft zoveel ellende over u uitgestort gekregen toen u eerder over dit onderwerp schreef. Wat maakte dat u zich er toch weer aan wilde wagen?
‘Ik kies niet waar ik over schrijf. Ik begin gewoon met schrijven. Ik volg de woorden en zie waar ze me brengen. Toen ik de eerste pagina van het boek had geschreven, raakte ik helemaal opgewonden. Dat had te maken met de manier waarop de woorden bij elkaar kwamen en een soort eerlijkheid die de tekst uitdrukte.’
Julie myerson
Julie Myerson (1960) is auteur en literatuurcritica en woont in Londen. In 1994 debuteerde ze met de roman Sleepwalking. Inmiddels heeft ze elf romans en een aantal non-fictiewerken op haar naam staan. Ook schreef ze lange tijd de anonieme column Living with Teenagers voor The Guardian, gebaseerd op haar eigen gezinsleven.
Ongemakkelijk
De eerste zinnen van het boek luiden: There’s a night – I think this is in the middle of June – when we lock you inside the house. We don’t want to do it, but – or so we tell each other – we seem to have no choice.
‘Ik houd van het soort literatuur dat je direct de adem beneemt,’ zegt Myerson. ‘Ik zei tegen mijn oudste zoon: ik ben een roman aan het schrijven, maar ik denk dat het weer over hetzelfde onderwerp gaat als The Lost Child. Hij zei: “In godsnaam, mam. Schrijf erover!” Dat vond ik heel belangrijk. Ik schrijf om bepaalde waarheden te onderzoeken. In deze roman schrijf ik over mijn ervaringen als schrijver: waar mag je over schrijven? Wat is toegestaan door lezers en critici? En heel belangrijk: wat staat de schrijver zichzelf toe? Iedereen in het boek is fictief, maar de moeder van de vertelster is mijn moeder tot in het kleinste detail. Haar karakter en haar dood zijn uit het leven gegrepen.’
Hoe zouden critici autofictie moeten benaderen?
‘Voor mij draait het om de stijl. Is het fantastisch geschreven of niet? Ik ben gek op het werk van Karl Ove Knausgård (de Noorse schrijver, bekend van zijn zesdelige autobiografische romanreeks Mijn strijd, DM). Het interesseert me eigenlijk niet of het echt gebeurd is of niet. Het gaat erom: raakt het me of niet? Maar nu ik er zo over nadenk, is er misschien toch een deel van mij dat het opwindend vindt dat het waargebeurd is. Als ik eerlijk ben, nodig ik de lezer uit om mee te gaan in de gedachte dat mijn roman autobiografisch is. Dat is niet zo. Maar ik wil wel dat de lezer denkt dat het allemaal echt is gebeurd, dat ik een affaire had met een oude geliefde. Achteraf baal ik dan weer van mezelf, want journalisten willen graag geloven dat ik een affaire had. Ik heb mezelf in de nesten gewerkt. Ik wil dat de lezer me gelooft, maar tegelijkertijd wil ik natuurlijk niet dat iedereen écht denkt dat ik een affaire heb gehad.’
Is die geloofwaardigheid geen voorwaarde voor een overtuigende roman?
‘Ik ben eraan gewend geraakt dat mensen niet heel goed op mijn werk reageren omdat het ongemakkelijk is. Ik wil lezers het gevoel geven dat het kleed onder ze vandaan wordt getrokken. Ik weet niet precies waarom. Als lezer wil ik me ook graag ongemakkelijk en bezorgd voelen. Maar daarmee schrijf je geen bestsellers.’
De auteur doet er niet toe, zeggen literatuurwetenschappers. Tegelijkertijd is er vaak meer aandacht voor de auteur dan voor de tekst. Ook in dit interview ontkomen we daar niet aan.
‘Iemand als Karl Over Knausgård daagt je uit om naar de context te kijken. Je kunt niet aan lezers vragen om een boek te lezen als waarachtig en dan van ze te verwachten dat ze niets willen weten van de auteur. Natuurlijk zijn ze nieuwsgierig.
‘Schrijven speelt zich voor een groot gedeelte op een onbewust niveau af. Er speelt zich iets af in mijn hoofd waar ik in het echte leven niet bij kan.'
Ik vind interviews ingewikkeld, want alles wat ik te vertellen heb, staat in mijn roman. Daarin heb ik de dingen precies zo verwoord als ik ze wilde zeggen. Het is lastig om over het boek te praten. Als ik een schrijver zou interviewen, zou ik niet willen weten waarom die heeft geschreven wat hij heeft geschreven, maar hóé hij dat heeft gedaan.’
Heeft een schrijver precies door wat hij doet? Kunt ú dat onder woorden brengen?
‘Schrijven speelt zich voor een groot gedeelte op een onbewust niveau af. Er speelt zich iets af in mijn hoofd waar ik in het echte leven niet bij kan. Schrijven legt dat bloot. Ik ga naar een andere kamer in mijn hoofd. Het is zo bevredigend om daarheen te kunnen gaan, en het is onderdeel van wie ik ben. Het is op de een of andere manier ook belangrijk voor mijn geestelijke gezondheid. Je zou kunnen zeggen dat het een egocentrische daad is: ik moet die boeken schrijven om een gelukkig leven te kunnen leiden.’
In Nonfiction komen vier verhaallijnen bij elkaar. De verteller beschrijft de geschiedenis van de verslaving van haar tienerdochter, de moeizame relatie met haar moeder en een toxische affaire met een oude liefde. Daarnaast zijn er overpeinzingen en gesprekken over literatuur, waarin de verteller haar literatuuropvattingen onderzoekt. Hoe bent u tot deze opzet gekomen?
‘Ik schrijf een zin en daarna een volgende zin. Als iets onecht of saai is, stop ik. Een goede roman heeft een draad die door het verhaal heen is gespannen. Die draad moet tot het einde strakgespannen blijven en zorgt ervoor dat je in het boek blijft en het uit wil lezen. Ik lees regelmatig romans waarin de draad slap of gebroken is. Dan zakt het verhaal in. De thema’s of verhaallijnen zijn instinctief met elkaar verknoopt geraakt. Ik heb me een paar keer afgevraagd of de verhaallijn over die affaire wel in het boek moest blijven, maar de reden dat ik die van belang vind, is dat het anders te makkelijk is om met het hoofdpersonage te sympathiseren. Anders denk je: die arme vrouw heeft het zo moeilijk met haar kind. Maar nu laat ik ook een foute en egoïstische kant van haar zien. Ik vind het sowieso aantrekkelijk om personages op te voeren die de verkeerde beslissingen nemen in het leven.’
Het heeft ook een symbolische functie. Het is een destructieve daad: ze verwoest het gezin.
‘Ja, maar later suggereer ik ook dat die toxische affaire gewoon onderdeel is van het verhaal dat ze aan het schrijven is, zodat de lezer zich gaat afvragen: is dit echt gebeurt of is dit fictie? Ik wil de lezer laten zien dat je de schrijver nooit kunt vertrouwen.’
Wanneer wordt een verhaal onwaar?
‘De dingen die het meest waar zijn over mijzelf heb ik geschreven in fictie. Het wordt onwaar als de schrijver dingen opschrijft waarvan hij weet dat die – hoewel ze goed klinken – niet waar zijn. Als ik mezelf daarop betrap, haal ik de zinnen weg. Dan moet ik mezelf tot de orde roepen en strenger zijn voor mezelf. Ik vraag me steeds af: wil de lezer dit lezen? Zou het personage hier nu werkelijk aan denken? Is het van belang? Als ik schrijf, ben ik voortdurend aan het snoeien. Als je dingen weglaat, kom je dichter bij de waarheid.’
De verteller beschrijft een gelukzalige vakantie met haar dochter en man in een mediterraan oord. De zon schijnt, het is vredig. Er zijn gestolen uurtjes in de middag waarin ze loom de liefde bedrijven terwijl hun dochter een dutje doet. Maar de herinnering die overheerst, is het beeld van een oude zwerfster die met veel aandacht sigarettenstompjes tussen de straattegels vandaan peutert.
‘Onze herinneringen zijn selectief en onbetrouwbaar. Wat verkiezen we ons te herinneren? Wat willen we vertellen? Deze herinnering is overigens uit het leven gegrepen, maar het laat ook zien hoe ik over schrijven denk. Als je naast schoonheid niets lelijks plaatst, gebeurt er te weinig op de pagina. Ik houd ervan om de situaties te verstoren met ongemakkelijke of lelijke momenten. Dat legt ook een waarheid over de wereld bloot: tegenover elk prettig moment dat jij beleeft, staat een minder prettig moment van een ander, zoals dat van die oude vrouw. Wat is haar verhaal?’
De vertelster doet mee aan een panelgesprek op een literair festival. De moderator vraagt: is het waar dat vrouwen voor hun verhalen uit het dagelijks leven putten en mannen hun verbeelding gebruiken? Hoe zou u op zo’n vraag reageren?
‘Ik ben het daar natuurlijk niet mee eens. Hoewel deze situatie helemaal fictief is, is hij wel levensecht. Het gebeurt nog steeds vaak dat mannelijke auteurs op literaire evenementen twee keer zoveel spreektijd innemen dan hun vrouwelijke collega’s. Dat is niet alleen vervelend, maar vaak ook buitengewoon saai. Vrouwen zijn over het algemeen bescheidener; ze willen niet te veel tijd en ruimte innemen. Ik heb het personage van deze mannelijke moderator gebaseerd op eerdere ervaringen met mannelijke interviewers. Ik mag dit personage eigenlijk heel graag en heb ook een beetje met hem te doen.’
Een schrijver zei eens tegen me: ‘Probeer geen dingen te verzinnen. Schrijf gewoon over de mensen en situaties die je kent.’
‘De dochter in mijn roman lijkt op geen enkele manier op mijn eigen dochter en ook niet op mijn zoons. Ze is helemaal verzonnen. Toch is ze voor mij levensecht. Ik heb boeken geschreven die zich in een andere eeuw afspelen, maar ze bevatten een centrale waarheid over mij. Laura Blundy (2000) was mijn vierde boek over een Victoriaanse vrouw. Het is een emotioneel spookverhaal over haar zoon die ze moet opgeven. Het gaat over de band tussen een moeder en een zoon, maar het gaat vooral over verlies. Hoe laat je mensen los? Mijn zoon was zeven toen ik dit boek schreef, maar achteraf bezien leek het alsof dit boek al over de situatie met zijn verslaving ging. Onzin, natuurlijk, want dan zou ik als schrijver een soort voorspellende gave hebben. Toch bevat dat boek een grote emotionele waarheid over mij als persoon.
Als je een boek schrijft, sluit je een verbond met de lezer. Je zegt: geef mij je aandacht, lees mij. Je vraagt best veel van een lezer. Daar staat tegenover dat je ook veel moet geven. Dat doe je natuurlijk al door je op te sluiten in een kamer en een boek te schrijven, maar dat is niet genoeg. Je moet vriendschap sluiten met de lezer. Omwille van die vriendschap moet je je kwetsbaar opstellen, ook als je pure fictie schrijft. Je bent het de lezer verplicht terreinen te verkennen die je misschien angst aanjagen.’
Welke prijs heeft u voor dit boek betaald?
‘Ik had al zoveel narigheid over me uitgestort gekregen dat ik dacht: kom maar op. Daar kwam bij dat ik, vlak voordat ik klaar was met het boek, gediagnosticeerd werd met borstkanker. Dat was twee jaar geleden. De avond voor mijn borstamputatie maakte ik het boek af. Ik heb in korte tijd twee heel zware operaties gehad. Inmiddels ben ik kankervrij. Dat droeg eraan bij dat ik totaal onbevreesd was. Het gaf me een ander perspectief. Ik ben blij dat ik nog leef. Daardoor heeft het verhaal me minder gekost dan het anders had gedaan. Kanker zorgt ervoor dat je je beperkt tot wat er echt toe doet in het leven.’ Ze lacht. ‘Ik voelde me een soort strijder. De pers laat me nu koud. Het is heerlijk: ik ben nu aan een volgend boek bezig. Dat wordt het beste boek dat ik tot nu toe heb geschreven. Alles wat een schrijver overkomt, is brandstof voor de verbeelding. Ik schrijf precíés wat ik wil schrijven, zonder me druk te maken over wat mensen denken. Daar moest ik blijkbaar eerst 63 voor worden.’
Julie Myerson zal op 29 en 30 september optreden op het International Literature Festival Utrecht (ILFU).
Napoleon stelde dat ook als je tegenstander drie keer zoveel soldaten en wapens heeft, je alsnog wint als je troepen een superieure strijdlust hebben. Kolonel Foertsch, een Duitse militair theoreticus voegde daaraan toe: ‘Het laatste woord over overwinning en nederlaag rust niet op wapens en uitrusting, noch op de manier waarop ze worden gebruikt, zelfs niet op de principes van strategie en tactiek, maar op de moraal van de troepen.’
In Nederland zagen we de collectieve moraal in actie komen met de Russische invasie van Oekraïne. Er volgde een collectieve inspanning om het gasverbruik drastisch te verminderen om de oorlogskas van Rusland niet meer te spekken. Overal ging de verwarming omlaag, doofden de lichten en werden warmtepompen geïnstalleerd. Het menselijke leed aan de andere kant van het Europese continent gaf een enorme boost aan de moraal in de rest van Europa.
Het slagen of falen van een collectief doel hangt voor een groot deel af van onze bereidheid aan dat collectieve doel bij te dragen. Neem onze belastingmoraal. De meeste mensen zien het nut van een gemeenschappelijke pot wel in. Ze hebben zelf immers ook genoten van onderwijs, gezondheidszorg en andere sociale voorzieningen die ermee betaald worden. Maar als de rijken niet betalen, is het hele ding kapot. Dit was goed te zien in de nasleep van de gelekte Panama Papers, waaruit bleek dat rijken en multinationals massaal belasting ontwijken. Met een ondermijning van de belastingmoraal als gevolg.
Op rantsoen
De groteske uitstoot van een minderheid van de mensheid leidt tot klimaatontwrichting overal op aarde, waarbij de rijken klimaatrampen veel makkelijker kunnen ontvluchten. Steeds extremere stormen, droogtes, hittegolven, overstromingen en hongersnoden zorgen voor gigantisch menselijk leed – vooral bij de meest kwetsbaren die het minste hebben bijgedragen aan klimaatontwrichting. Het aantal klimaatvluchtelingen kan oplopen tot 1,2 miljard mensen in 2050, stelt een studie uit 2020.
Hoe ver klimaatontwrichting uit de klauwen gaat lopen, hangt grotendeels af van de klimaatmoraal, onze bereidheid om bij te dragen. Hierin schuilt de kern van het probleem van het bestaan van privéjets vol marmer, superjachten vol zwembaden en onderzeeërs, en zware SUV’s die naast duizenden extra verkeersdoden ook voor nodeloze uitstoot zorgen. Want er is naast de immense CO2-uitstoot per persoon, en de disproportioneel grote bijdrage aan klimaatverandering van de rijken als groep, iets misschien nog wel schadelijker aan luxe-consumptie: het erodeert de klimaatmoraal haast even snel als dat het het poolijs laat wegsmelten.
Koolstofdioxide uitstoten is op zichzelf niet slecht. Elke keer als we uitademen, brengen we CO2 de lucht in. Het wordt pas echt problematisch, om niet te zeggen catastrofaal, als we overmatig veel CO2 de atmosfeer inbrengen.
De vergelijking met oorlog hierboven klinkt misschien wat grof, maar is niet zo vergezocht. Net als in een oorlog zouden ook nu in korte tijd de productiemiddelen totaal moeten worden getransformeerd. In de Tweede Wereldoorlog werd in de VS in twee jaar tijd de hele economie heringericht om munitie en wapens in plaats van consumptiegoederen te produceren. Energie en voedsel gingen op rantsoen. In plaats van koelkasten werden er wapens geproduceerd, afgedwongen door de overheid. Alles om Hitler te verslaan.
De nationale moraal was cruciaal voor het laten slagen van deze economische transformatie. Er werd zelfs een comité voor de nationale moraal opgericht. Zoals de voorzitter van dit comité stelde: ‘Morale wins wars, solves crises, is an indispensable condition of a vigorous national life.’
Luxe-emissies en basisemissies
Dat geldt ook voor de klimaatcrisis. Om de klimaatontwrichting niet compleet te laten ontsporen, moeten we binnen ons koolstofbudget blijven. Dat is de maximum hoeveelheid CO2 die we nog uit kunnen stoten willen we onder de anderhalve graad opwarming blijven, zoals afgesproken in bij het Klimaatakkoord van Parijs. Wetenschappers hebben begin 2023 berekend dat we wereldwijd in totaal nog 380 gigaton CO2 kunnen uitstoten. Op de huidige koers is dat koolstofbudget in 2030 op. (En laten we vooral dit optimistische scenario gebruiken, want er zijn ook wetenschappers die deze schatting met de nieuwe IPCC-methodologie recent hebben geüpdatet en uitkomen op 260 gigaton CO2, waarmee het wereldwijde koolstofbudget in 2028 al op zou zijn.)
Koolstofdioxide uitstoten is op zichzelf niet slecht. Elke keer als we uitademen, brengen we CO2 de lucht in. Daarnaast komt er onvermijdelijk CO2 vrij als we proberen te overleven. De productie van voedsel, schoon drinkwater, huisvesting, kleding, gezondheidszorg, onderwijs: alles zorgt op een of andere manier voor emissies. Het wordt pas echt problematisch, om niet te zeggen catastrofaal, als we overmatig veel CO2 de atmosfeer inbrengen.
De Indiase klimaatwetenschappers Anil Agarwal en Sunita Narain problematiseerden daarom in een essay het gelijkstellen van verschillende soorten CO2-uitstoot. Tuurlijk, natuurkundig gezien is de CO2 die vrijkomt bij de productie van voedsel gelijk aan de CO2-uitstoot van een superjacht. Maar moreel gezien? ‘Can we really equate,’ schrijven Agarwal en Narain, ‘the carbon dioxide contributions of gas guzzling automobiles in Europe and North America (…) with the methane emissions of draught cattle and rice fields of subsistence farmers in West Bengal or Thailand? Do these people not have a right to live?’
Filosoof Henry Shue ontwikkelde op basis van dit concept een onderscheid tussen luxe-emissies en basisemissies. Luxe-emissies zijn het resultaat van nodeloze overconsumptie, zoals privéjets, superjachten of SUV’s. Basisemissies is uitstoot om te overleven en je staande te houden in de wereld. Zoals de Zweedse sociaal-ecoloog en activist Andreas Malm het omschrijft: ‘The former happen because rich people like to wallow in the pleasure of their rank, the latter because poor people try to survive.’
Betalen om te vervuilen
Wat te doen? De vervuiler laten betalen, zeggen niet alleen progressieve clubs als GroenLinks en Greenpeace, maar ook steeds meer gevestigde economen. Een manier om dat te doen, is het invoeren van een stevige CO2-belasting. Dan zal er minder worden vervuild, volgens berekeningen van economen. Pay to pollute, betalen om te vervuilen.
Maar er is iets mis met deze aanpak, legt Harvard-filosoof Michael Sandel uit. In zijn boek What Money Can’t Buy uit 2012 zet hij uiteen wat geld allemaal níet kan kopen, en welke averechtse effecten het heeft als je geld de plaats van moraal in laat nemen.
Zo is er een verschil tussen een boete en een tarief betalen. ‘Boetes duiden op morele afkeuring, terwijl tarieven gewoon prijzen zijn die geen moreel oordeel impliceren,’ schrijft Sandel. Hij is bang dat als je mensen laat betalen om meer CO2uit te stoten, dat net zoiets zou zijn als mensen laten betalen om zwerfafval de natuur in te mogen mieteren. De Range Rover-rijder mag dan, tegen betaling, lekker zijn plastic flesjes uit het raam smijten.
We vinden zwerfafval moreel verwerpelijk, en daarom staat er een boete in plaats van een tarief op. Hoe kan het dan dat we betalen voor groteske CO2-uitstoot, wat nog veel meer ecologische verwoesting teweegbrengt dan plasticvervuiling, niet als boete maar simpelweg als tarief beschouwen?
De vermogens van de rijken stellen hen in staat hun energie-intensieve levensstijl af te kopen zonder hun destructieve gedrag te hoeven veranderen.
Want dat is het systeem waar nu steeds meer op wordt vertrouwd. Het Europese CO2-handelssysteem, waarin door middel van emissierechten broeikasgasduitstoot kan worden gekocht, is een belangrijk instrument voor de Europese Unie om de uitstoot naar beneden te brengen. Maar voor bedrijven is de handel in CO2 simpelweg een kostenpost bij het zakendoen – klimaatverandering opgenomen en gesteriliseerd in hun Excel-sheets.
Het afkopen van je CO2-uitstoot is zo eerder een obstakel dan een oplossing voor het probleem. (En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de CO2-compensatie-industrie nu al een schimmig trackrecord heeft gekregen.) Het afkopen vormt een morele bedreiging, meent Sandel. Degenen die deze CO2-aflaten kunnen kopen, zien zichzelf als ontdaan van verantwoordelijkheid voor klimaatverandering.
Sandel schrijft voorzichtig: ‘A global market in the right to pollute may make it harder to cultivate the habits of restraint and shared sacrifice that a responsible environmental ethic requires.’
De grote en al decennia hard groeiende vermogens van de rijken stellen hen in staat hun energie-intensieve levensstijl gewoon af te kopen zonder hun destructieve gedrag te hoeven veranderen. De pay to pollute-aanpak maakt het zo waarschijnlijk moeilijker in plaats van makkelijker om tot ontmoediging van deze overconsumptie te komen.
Ondermijning van het sociale contract
Wat doet dit met de rest van ons, aardbewoners zonder privéjet? Waarom zouden de niet-rijken nog moeite doen, als de rijken de wereld over kunnen blijven vliegen in privéjets vol marmer en superjachten met overdekte tennisbanen en onderzeeërs aan boord? Waarom je biefstuk en zonvakantie in Turkije opgeven als de meest onnodige overconsumptie van de superrijken niet wordt ingeperkt?
Cognitieve wetenschappers Nicolas Baumard en Coralie Chevallier stellen op basis van een grote hoeveelheid economische en psychologische studies dat altruïstisch gedrag de logica van voorwaardelijkheid volgt. Mensen laten keer op keer zien dat ze heel goed weten hoe ze altruïstisch kunnen zijn. Ze doen vrijwilligerswerk, eten vegetarisch, stoppen met vliegen, geven bloed, doneren aan goede doelen. Baumard en Chevallier schrijven: ‘Humans cooperate on the condition that others cooperate. Conversely, they stop cooperating when they see that some are not doing their part. To be accepted, public policies and social norms must therefore incorporate this cooperative logic.’
Recent onderzoek van marktonderzoeksbureau Norstat in opdracht van de onafhankelijke voorlichtingsorganisatie Milieu Centraal bevestigt dit: 75 procent van de Nederlanders maakt zich zorgen om het klimaat en een meerderheid noemt minder vliegen (54 procent) en huizen beter isoleren (67 procent) als belangrijke klimaatmaatregelen die we zouden moeten nemen. ‘Driekwart van de Nederlanders staat open voor meer dwingende maatregelen,’ zegt Ika van de Pas, directeur-bestuurder van Milieu Centraal. Ze willen dus hun levensstijl aanpassen, maar vooral als dat voor iederéén geldt.
Het bestaan van privéjets, superjachten en SUV’s neemt niet alleen gigantische happen uit het kleine beetje koolstofbudget dat ons resteert, het ondermijnt ook de collectieve moraal om iets aan de klimaatcrisis te doen.
Het verwoestende effect van privéjets en andere groteske overconsumptie stopt dus niet bij de directe CO2-uitstoot ervan. De hyperconsumptie van de rijken, schrijven Baumard en Chevallier, leidt tot ondermijning van het sociale contract en daarmee het vertrouwen tussen burgers. Met grote gevolgen. De reden dat de meesten mensen zich aan de wet houden, hun afval scheiden en hun impact op het milieu proberen te beperken, heeft niets te maken met angst voor de politie. ‘We obey the law and contribute to the common good because we see it as our duty and trust those around us are doing the same.’
Alle mensen worden geconfronteerd met fundamentele veranderingen in hun manier van leven door klimaatverandering, behalve de superrijken, die kunnen zich er gewoon onderuit kopen. De milieu-impact van de lifestyle van de superrijken wordt dan ook enorm onderschat. Het bestaan van privéjets, superjachten en SUV’s neemt niet alleen gigantische happen uit het kleine beetje koolstofbudget dat ons resteert, het ondermijnt ook de collectieve moraal om iets aan de klimaatcrisis te doen. Waarom zou jij je thermosstaat lager zetten als de superrijken zelfs met de meest onnodige hyperconsumptie wegkomen, simpelweg voor hun eigen comfort? Niet dat niet-rijken zich niet hoeven aan te passen, maar dat voelt futiel en onrechtvaardig zolang de hemel steeds voller raakt met privéjets en de vloot superjachten zich als een olievlek over de oceanen blijft uitbreiden.
Hoe ver we klimaatverandering uit de klauwen laten lopen, hangt dus sterk af van de vraag of we als eerste de meest nutteloze overconsumptie kunnen elimineren.
Opnieuw blijkt -dit keer uit een recente Belgische medisch-wetenschappelijke studie- dat het middel HCQ zéér effectief werkzaam is tegen Covid. Het was in Nederland Hugo de Jonge die onderzoek, zélfs met zéér positieve, indicatieve eerste onderzoekscijfers, niet toestond, terwijl overal in Nederland mensen stierven. Wat is nou de reden dat hij dit 'kwakzalversmiddel' (zoals hij het denigrerend noemde) NIET wilde laten onderzoeken.. Mensen dienden kennelijk allemaal het experimentele 'mRNA-prikje' toegediend te krijgen? Kijk naar het bericht van het nieuwe (Belgische) onderzoek. En besef wat hier FEITELIJK STAAT. In Nederland heeft ene Hugo de Jonge zich, DOOR ERNSTIGE NALATIGHEID, schuldig gemaakt aan DOOD DOOR SCHULD,.! ... Sat, 07 Oct 2023 10:09:58 +0000
Baby’s hebben mogelijk al vorm van bewustzijn in de baarmoeder: ze ervaren meer dan gedacht Bewustzijn, het is wat ons onderscheidt van de meeste andere dieren, maar het blijft lastig om te definiëren wat het precies is, laat staan wanneer het zich exact ontwikkelt: pas in het eerste levensjaar of misschien zelfs al voor de geboorte? Wetenschappers denken nu toch het laatste. De vraag is wanneer het netwerk van neuronen […] Fri, 13 Oct 2023 10:23:04 +0000
Wat maakt een man aantrekkelijk? Zonder dat zelf te beseffen kiezen heteroseksuele vrouwen in grote meerderheid mannen van wie ieder been ongeveer half zo lang is als hun hele lijf. Die verkiezen ze zowel boven mannen waarvan de benen langer zijn, als waarbij de benen korter zijn. Die voorkeur was eerder aangetoond, maar in een nieuw en uitgebreider onderzoek is […] Fri, 13 Oct 2023 03:49:29 +0000
WEF-ontvolkingswetenschappers winnen Nobelprijs voor de geneeskunde Twee aan het WEF verbonden wetenschappers die medicijnen hebben ontwikkeld die gericht zijn op het ontvolken van de wereld, hebben de Nobelprijs voor de geneeskunde gekregen. Katalin Kariko en Drew Weissman hebben beiden een belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van de mRNA-technologie van Bill Gates, die nu de belangrijkste oorzaak is van de toename [...] Tue, 03 Oct 2023 17:33:11 +0000
Wetenschappers ontwikkelen ‘airborne mRNA’ om het publiek zonder toestemming te vaccineren Een team van wetenschappers aan de Yale Universiteit heeft een nieuwe vorm van mRNA-vaccin ontwikkeld dat snel via de lucht onder het publiek kan worden ingezet om de massa te vaccineren zonder hun medeweten of toestemming. De onderzoekers ontwikkelden de nieuwe methode via de lucht om mRNA rechtstreeks in de longen van mensen af te [...] Fri, 29 Sep 2023 21:23:37 +0000
Astrophysicists anxiously await the upcoming launch of the James Webb Space Telescope, slated for December 18. Things can go wrong.
This spectacular giant will be the most powerful space telescope ever built, opening new windows to nascent galaxies and stars from billions of years ago, as well as to planets circling other stars in our cosmic neighborhood.
It will help us refine our own story a story of our origins and how similar and different we are to the rest of the universe.
The history of science could be written as a history of instrumentation. From particle accelerators and microscopes to fMRIs and telescopes, as instruments become more powerful, they act as reality amplifiers: they magnify our view of the very small and the very large, allowing us a glimpse of what is invisible to the human eye.
It is hard to imagine that, up to 1609, all we knew about the skies depended on what we can see with the naked eye. When Galileo Galilei had the insight to aim his telescope at the night sky, he saw what no human had seen before: a new sky, full of surprises and possibility. This new sky would reveal a new world order: out with the Aristotelian view of an Earth-centered cosmos, a frozen sky where celestial objects were perfect and unchangeable, and in with a marvelously imperfect heaven a moon full of craters and mountains, Jupiter with four orbiting moons (now we know there are about 79 and counting), a Saturn with "ears" (that is, the rings that his telescope could not yet resolve), and a Milky Way made of a countless number of stars. New instruments hold the promise of a worldview transformation: as we look deep into nature, our vision of reality and us in it changes.
It is then no surprise that the astrophysics community is nervously awaiting the launch of a new marvel of instrumentation, the James Webb Space Telescope (JWST). Even if often called the successor of the Hubble Space Telescope (HST), the JWST is a different kind of machine. The HST is, perhaps, the most successful instrument in astronomical history. Beyond its optical capability that reveals to us parts of the universe we could in principle see with our limited human vision (that is, the colors of the visible spectrum), it has additional infrared and ultraviolet instruments that have revolutionized the way we understand the cosmic history and the stunning wealth of galaxies spread throughout space. But the Hubble was launched in 1990, and it is time for a new instrument to step up and expand upon its groundwork, deepening our understanding of the universe near and far.
Two big missions for James Webb Space Telescope
The JWST is designed to capture mostly infrared light, which is of a longer wavelength than what our eyes can see. The focus on infrared comes from the two main missions for the telescope.
The first is to look into the very young universe by observing very far away objects, nascent galaxies and stars born about 13 billion years ago, which was only a few hundred million years after the Big Bang. (In cosmology, the science of our cosmic history, hundreds of millions of years is not a long time.) Contrary to Hubble, which had a near-Earth orbit, the JWST will be stationed far away, at 1.5 million kilometers from Earth at a spot known as a Lagrange point, where the gravitational attractions of sun and Earth cancel out a peaceful cosmic parking spot.
After taking off inside an Ariane 5 rocket from the European Space Agency, the JWST will continue for another twenty-nine days until it gets to its final destination. The good thing about the Lagrange point is its remoteness and thus distance from interfering infrared sources near Earth. To make the shielding even more effective, the telescope comes with five layered sheets of Kapton foil, a sort of space umbrella to stop radiation interference. At the size of a tennis court, the shields are programmed to open during the telescope's migration to its final position. The bad thing about being stationed so far away from Earth is that if something goes wrong, we cannot go there to fix it, as we had to with the Hubble Space Telescope. Anxiety rises.
The "eyes" of the telescope are made of 18 hexagonal, gold-coated, beryllium mirrors, making up a giant honeycomb the size of a large house. The mirrors will capture and focus light from distant sources that will then be sent off to the telescope's four different instruments. The mirrors must also unfurl in space, another nerve-wracking step before astrophysicists can start to gather data.
The second big mission is to aim its sights on exoplanets, planets orbiting stars in our galactic neighborhood, for signs of life. A little over 20 years ago, astronomers detected the first alien worlds outside our solar system. Since then, the list has grown steadily to over four thousand confirmed exoplanets today. The essential question, of course, is whether some of these worlds may harbor life. We may not be able to travel across interstellar distances to see for ourselves, but our machines can scrutinize these worlds by detecting the chemical composition of their atmospheres in the hope of finding the telltale signs of life: mainly oxygen, water, carbon dioxide, and methane. Thus, JWST aims to map out other worlds that may resemble our own, addressing the age-old question of whether we are alone in the universe.
An early Christmas present
The current launch date is December 18, a week before Christmas. As with any space launch of a complex instrument, there are many things that could go wrong, although extensive testing has built up confidence that all will go smoothly. Regardless, we only will succeed in stretching the boundaries of knowledge by taking risks. The launch will be a gripping moment for humanity. What will a new window opening to the sky reveal about our story?
Unless you are lost to the power of wonder, a mission like this must capture your imagination. We all want this spectacular mission to succeed, astrophysicists and non-astrophysicists alike. We care about worlds so far away from us because the story this machine will tell is a mirror of our own. As we witness stars and galaxies being born, we learn about our galaxy and how our solar system emerged a little under five billion years ago. We learn about the myriad ways that gravity and chemistry conspired to bake matter into worlds, each different, some potentially thriving with life like our own. And with each discovery, we dive a little deeper into the mystery of who we are and of what makes us both alike and different from what is out there in the universe.
If there is one thing that Russia scholars can agree on, it is the poor quality of leadership that has plagued the country since its inception.
Though some could have become the posthumous victims of inflated rumors or political propaganda, others may have been even crueler than we thought.
People like Anna Ivanovna (Russia's ice queen) and Lavrentiy Beria (Stalin's secret police chief) continue to strike fear in the hearts of modern readers.
A popular joke among American students majoring in Slavic Studies is that you can pretty much sum up the entirety of Russian history by saying things have gone from "bad to worse." It is a gross oversimplification, ignoring important periods of peace and prosperity during which Russian art, culture, and commerce could flourish.
At the same time, there seems to be an underlying truth to this joke that has caused it to stick. As the Russian political scientist Vladimir Gelman put it in a 2019 article he wrote for Riddle, "Practically all analysts and observers of Russia today, regardless of their political leanings, tend to agree about the country's poor quality of governance."
From czars that commanded respect by virtue of their lineage rather than the contents of their character to bloodthirsty Bolsheviks that leveraged communist ideals for personal gain, Russia knows no shortage of leaders that have left the country worse off than they found it. The following list takes a closer look at some of them.
However, take note: when reading about the characters on this list, it is important to look at their stories with a critical eye. Some could have become the subjects of posthumously inflated rumors, others the victims of propaganda campaigns. Others still might have well been even crueler than historians have come to believe. Also, we intentionally did not include Vladimir Lenin and Joseph Stalin, whose crimes against humanity are well-known.
Ivan the Terrible: The First Czar (1530-1584)
Like all czars on this list, Ivan was elected ruler of Russia at a young age by a council of politicians who mistakenly thought they would be able to control him. While "The Terrible" turns out to have been an accurate title, the words did not have the same negative connotation when Ivan was alive. Instead, "terrible" meant "formidable" or "awe-inspiring."
That isn't to say he wasn't terrible, though. In 1552, the czar and his armies besieged Kazan. The siege hardly lasted a week, owing in part to Ivan's tactics: he would impale his Tatar prisoners and position them around the city walls so that their comrades could hear their agonizing cries to surrender.
Ivan's wrath was not restricted to the battlefield or even the realm of politics. According to a popular story, he blinded the architect that designed St. Basil's Cathedral so he would never create something as beautiful again. He also killed his unborn grandson by beating the mother until she miscarried and then killed his son when he complained about it.
Last but not least, Ivan is thought to have kept some seriously questionable company in the form of Malyuta Skuratov, a henchman who according to the 18th century historian Nikolay Karamzin was in charge of organizing "rape trips" where he would round up beautiful wives around Moscow and present them to the czar to do with as he pleased.
Anna Ivanovna: The Ice Queen (1693-1740)
While Anna Ivanovna was revered for modernizing (and Europeanizing) Russia, her extreme jealousy and vindictive temper left a dark cloud over her legacy. These two qualities stemmed, in part, from her less than fortunate love life, which took a turn from bad to worse when her sickly husband the Duke of Courland died as they were traveling home from their own wedding.
Fancying herself an expert "matchmaker," Anna took an interest in arranging marriages between the members of her court and would become outraged when they did not involve her in their sex lives. When one of her princes, Mikhail Golitsyn, returned from Italy having fallen in love with a Catholic Italian girl, Anna stripped him of his wealth and titles and made him her new fool.
In a series of events typically encountered only in fantasy novels, Ivanovna found Golitsyn a new bride and organized an extravagant wedding to take place inside a life-size palace made entirely of ice hauled from the frozen banks of the river Neva. After a ceremonial parade that was led by an Asian elephant, the couple was chained to their ice-beds.
They would have frozen to death had Golitsyn's wife not managed to trade the pearl necklace she received from the czarina for one of the guard's fur cloaks. Against all odds, the two survived the night and according to a number of historians chose to stay together. Ivanovna, however, would die next fall, having spent the preceding summer watching her ice palace melt in the sun.
Trofim Lysenko (1898-1976)
From a distance, Lysenko's life looks like a straightforward success story. Born a poor, uneducated Ukrainian peasant who did not learn to read until he was 13 years old, he died a director of the Institute of Genetics at the Academy of Sciences in Novosibirsk, where his job was to reinforce the Soviet Union's agricultural policies with the latest in biological research.
What spins this story on its head is the fact that Lysenko did not end up with this prestigious and hugely important position thanks to his skills or knowledge. Instead, he had been randomly selected by the state in an effort to promote "average men" to leadership positions that, in capitalist countries, were reserved only for the trained elite.
Needless to say, this policy ended up backfiring in a catastrophic manner. Not only did Lysenko know nothing about biology, but the scientific concepts he did understand were molded by political ideology rather than impartial research including the belief that plants, like the Soviet people, could grow bigger and taller if they were exposed to the right stimuli.
This belief ran contrary to the tried-and-true principles of genetics, namely, that the growth of crops could only be manipulated through selective breeding. That is not to say Lysenko was an innocent victim of indoctrination, though; he imprisoned the Mendelian geneticist Nikolai Vavilov, and his biased practices led to the starvation of millions of Russians.
Lavrentiy Beria: Stalin's Himmler (1899-1953)
Lavrentiy Beria, whom Joseph Stalin had reportedly once introduced to Hitler as "our Himmler," was the chief of the People's Commissariat for Internal Affairs, otherwise known as the NKVD. During World War II, fear of Beria's secret agents kept a country on the brink of destruction from surrendering to Nazi invaders.
For this, Beria paid a price few would be willing to pay. At the front, soldiers who even remotely questioned Stalin's military decisions were shipped off to the gulags. In this string of prison systems, located in the icy outskirts of Siberia and constructed under direction of Vladimir Lenin, they would spend anywhere from five to ten years doing forced labor.
Beria's measures consistently exceeded their political justifications, even by the standards of the Red Terror. When the Nazis invaded Poland in 1939, the Soviets who had signed a non-aggression pact with them one week prior came in as well. On orders of Beria, the NKVD murdered as many as 22,000 members of the Polish army and bourgeoisie.
Though Beria almost succeeded Stalin after his death, he was ultimately ousted by Nikita Khrushchev. Today, he is not only remembered as a mass murderer but a serial rapist as well. According to bodyguards, he would habitually lure young women into his mansion before giving them a bouquet on the way out. If they accepted, the sex had been consensual. If not, they were arrested.
Research shows mindfulness can be an effective wellness practice, yet the effect sizes found in studies tend to be moderate.
Mindfulness may be worthwhile, but only if we approach it with understanding and realistic expectations.
Unless you've recently returned from a hermitage atop the sacred mountain, you've probably noticed that mindfulness has become a big deal. As measured by Google searches, interest in the East Asian tradition has risen significantly in the last two decades, and more Americans are practicing either yoga or meditation. CEOs and celebrities plug it as key to their health, success, and happiness, while companies have adopted it to bolster innovation and productivity.
With that groundswell of attention has come a deluge of influencers, self-help gurus, and wellness experts all hawking their wares and claims in hopes of slicing off a portion of a soon-to-be $9 billion industry. Some of the more breathless promises allege mindfulness can unlock your full potential, make your memory foolproof, make you better than ordinary, and even bend reality to your desires. And if that seems like too much work, you can fast track your way to higher consciousness with some chakra tea or a slathering of mindful mayo on your banh mi sandwich.
It all has an air of chic diets and insane exercise routines, and the noise of the marketplace makes it difficult to separate the fad from the function a necessary step for anyone hoping to incorporate mindfulness into their lives safely and sustainably.
Journey to the West
As a spiritual practice, mindfulness had made the journey westward through teachers such as Ram Dass and Thich Nhat Hanh, but its first dalliance with science came through Jon Kabat-Zinn. As an MIT student, Kabat-Zinn took an interest in meditation and incorporated it into his biology studies. After graduating, he founded the Center for Mindfulness and began researching a secular form of the practice called mindfulness-based stress reduction (MBSR), which Kabat-Zinn developed himself.
"When I started [...], there was virtually no science of mindfulness whatsoever," Kabat-Zinn said during a Big Think+ interview. "Part of my original aim was to use the clinic as a kind of pilot to see whether we could catch people falling through the cracks of the healthcare system and challenge them to do something for themselves that no one else on the planet could possibly do for them, including their physicians: to move in a direction of greater well-being and healing."
Kabat-Zinn's studies signed up participants for an intensive eight-week MBSR program. The workshop included formal instruction in mindfulness techniques, group meetings, and homework between sessions. It aimed to help participants develop a non-judgmental awareness of the present moment, while Kabat-Zinn analyzed how that affected their mental and physical wellness. And this pilot program showed promise.
Kabat-Zinn's research (and later studies) found that mindfulness practitioners enjoyed less stress, anxiety, and depression. Further studies have since identified mindfulness as a potential tool for reducing chronic pain, lowering blood pressure, aiding insomnia, and lessening the body's inflammatory response to stressors. Preliminary research has even suggested that mindfulness can make us less racially biased and lengthen our telomeres, a chromosomal region that stands as a biomarker of human aging.
"I don't want to overstate the evidence because the entire field is in its infancy, but the vast majority of studies are suggesting that when you do something as simple as what looks from the outside like nothing, this is having profound effects," Kabat-Zinn added.
Mind the research gap
But given promises of extraordinary bliss and god minds, others obviously lack Kabat-Zinn's restraint for overstatement and over-selling. And here's where the science bumps against the commercialized woo. While mindfulness effects are present in the data, they aren't incredibly robust.
A systematic review and meta-analysis published in JAMA Internal Medicine looked at 47 randomized clinical trials with active controls (totaling 3,515 participants). It found moderate evidence of mindfulness easing anxiety, depression, and pain; low evidence for assuaged stress; insufficient evidence of reduced substance abuse and poor eating habits; and no evidence that mindfulness was better than other treatment options.
Similar results can be found across the scientific literature. Another meta-analysis found slightly larger but still moderate effect sizes. Still another this one looking at mindfulness-based therapy found a moderate effect size but not one larger than other therapies or pharmacological treatments. As for individual studies, these can be limited in their predictive value. That study showing mindfulness reduced racial bias, for example, had only 72 participants all of them midwest college students.
Mindfulness research also faces methodological concerns such as an over-reliance on self-reporting questionnaires and even struggles with basic terms there is no universally accepted definition of mindfulness and few studies today follow Kabat-Zinn's strict MBSR program. All of this has led researchers to take a hopeful yet cautionary stance on mindfulness and its benefits.
Unfortunately, these scientific findings have grown with each telling on social media, talk shows, and self-help books. In the wilds of our capitalist culture freed from the pruning effects of science's checks and balances the practice is no longer a proper stress management tool but the "ultimate stress-reliever." It's no longer a complement to traditional therapies but a more potent analgesic than painkillers. And, in the words of Arianna Huffington, founder of the Huffington Post, it has become a literal "matter of life and death."
None of which is true. Yet, such proclamations still lead those who follow the fashion to happily part with hundreds of dollars on chimes, Lululemon yoga pants, and meditation app subscriptions.
"It's important we understand the risks and don't overstate the potential benefits until they're robustly substantiated," writes Jason Linder, PsyD, at Psychology Today. "Practicing mindfulness when you're not mentally ready, or when you actually need a nap, to eat, a massage, to work, or an important conversation with a loved one can clearly create more difficulties than it's meant to mitigate."
A 10-percent solution?
As Linder says, mindfulness is just one method available to us and not the right one for every occasion. But pop-culture prescriptions written as a cure-all can have dire consequences. Emboldened by stories of "I did it and so can you," some may forgo traditional therapies and medicines in favor of mindfulness a kind of mental self-medication.
This can be harmful. In some people, mindfulness practices have been shown to amplify certain psychiatric problems associated with worry and depression. Those who go it alone, without the supervision of a qualified psychiatrist or teacher, may blame themselves for their failures. After all, everyone seems to be mastering it just look at all those peaceful, smiling faces on the YouTube videos. It's a false perception, yes. But if someone is already struggling with depression, that perception can compound their emotional slump.
Of course, this isn't to say that mindfulness doesn't work. Small-to-moderate effect sizes aren't zero, and for many, mindfulness has proven a source of great ease and comfort. But if you go into mindfulness thinking you'll become a mental Superman that life's difficulties will bounce harmlessly off your chest like bullets every which way you're in for a disappointment.
Life will continue to be life no matter how often you focus on the breath, and that includes all the stresses and challenges that were present before. What mindfulness can help you do is reduce the stress you carry and become more resilient to stressful events. That can add up to being happier overall.
How resilient? How much happier? As should be obvious by now, there is no magic number, but the experiences of journalist and mindfulness evangelist Dan Harris can give us an idea.
While reading the news on-air, Harris suffered a panic attack in front of 5 million people. As he told Big Think in an interview, the attack stemmed from his work-related depression and attempt to self-medicate with recreational drugs. Part of his treatment process was to take up meditation. It didn't solve his substance abuse problem, nor did it purge the depression from his soul. It did, however, grant him a 10-percent bump in happiness, stress reduction, and joie de vivre.
"If you can get past the cultural baggage, though, what you'll find is that meditation is simply exercise for your brain. It's a proven technique for preventing the voice in your head from leading you around by the nose," Harris writes in 10% Happier. "In my experience, meditation makes you 10% happier. That's an absurdly unscientific estimate, of course. But still, not a bad return on investment."
Not bad at all.
Go deeper with Big Think+
Our Big Think+ class "Paying Attention on Purpose" with Jon Kabat-Zinn will unlock key lessons for your mindfulness practice, both at work and in your everyday life.
Compared to other Big Tech companies, Apple has been the poster child of privacy protection.
Unfortunately, a recent announcement has breached that trust.
How much power do we want Big Tech to have? And what sort of society do we want?
Apple has built a reputation as the "least evil" Big Tech giant when it comes to privacy. All these companies Google, Facebook, Apple, Microsoft, Amazon collect our data and essentially spy on us in a multitude of ways. Apple, however, has cultivated a reputation as by far the least invasive of our mainstream technology options. Their recent dramatic reversal on this issue has caused an uproar. What is going on, and what should we do about it?
Now, the bad news. All the major cloud storage providers have for some time been quietly scanning everything you upload. That is no conspiracy theory: you agree to it when you accept their privacy policies. They do this for advertising (which is what is meant by the phrase "to help us improve our services" in the user agreement). They also look for and report illegal activity. A big part of monitoring for criminal activity is looking for "CSAM," a polite acronym for something horrific. In August, Apple announced that it would take a drastic step further and push a software update for iPhones that would scan and analyze all of the images on your iPhone, looking not just for known CSAM but for any images that a computer algorithm judges to be CSAM.
There are two enormous red flags here. First, the software does not operate on Apple's cloud servers, where you are free to choose whether to park your data and allow Apple to scan it for various purposes. The scanning is performed on your phone, and it would scan every picture on your phone, looking for content that matches a database of bad images.
Image recognition tech is still bad
Why is this a problem for people who do not keep illegal images on their phones? The second red flag is that the software does not look for a specific file horrifying_image.jpg and ignore all of your personal photos. Rather, it uses what Apple calls "NeuralHash," a piece of computer code that looks for features and patterns in images. You can read their own description here.
Computer image recognition is much better than it once was. Despite the hype surrounding it the past few years, however, it is still extremely fallible. There are many ways that computer image recognition can be baffled by tricks that are not sophisticated enough to fool toddlers. This fascinating research paper covers just one of them. It finds that a 99 percent confident (and correct) image identification of a submarine can be made into a 99 percent confident (but wrong) identification of a bonnet by adding a tiny area of static noise to one corner of the image.
Let's imagine for a moment that this algorithm never mistakes baby bath pictures or submarines or cats or dots for illicit material. This could make things worse. How?
The NeuralHash algorithm is trained by scanning examples of the target images it seeks. This collection of training material is secret from the public. We do not know whether all the material in the database is CSAM or if it also includes things such as: political or religious images, geographic locations, anti-government statements, mis-information according to whoever has the power to define it, material potentially embarrassing to politicians, or whistleblowing documents against powerful authorities. There are many things that tech companies, federal agencies, or autocratic regimes around the world would love to know if you have on your phone. The possibilities are chilling.
It would be very easy for Apple to wait out the uproar and then quietly go ahead with the plan a few months from now. The other tech giants likely would follow suit. But remember that Big Tech already tracks our movements and records our private conversations. If the public does not stay vigilant, Big Tech can keep invading what most of us consider to be our private lives. How much more power over us do we want Big Tech to have? And is this the sort of society that we want?
Right now, there's just one virus on everyone's minds: SARS-CoV-2, the virus that causes COVID-19.
But humanity is plagued by many respiratory viruses, such as influenza A (IAV) and respiratory syncytial viruses (RSV), which cause hundreds of thousands of deaths every year. Most of these viruses – apart from influenza and SARS-CoV-2 – have no vaccines or effective treatments.
A recent study from the University of Glasgow has discovered what happens when you get infected with some of these viruses at the same time, and it has implications for how they make us sick and how we protect ourselves from them.
For many reasons, respiratory viruses are often found during winter in the temperate regions of the world, or the rainy season of equatorial regions. During these periods, you'll probably be infected with more than one virus at any one time in a situation called a “co-infection".
Research shows that up to 30% of infections may harbour more than one virus. What this means is that, at some point two different viruses are infecting the cells that line your nose or lungs.
We know that co-infection can be important if we look at a process called “antigenic shift" in influenza viruses, which is basically caused by virus “sex". This sometimes occurs when two different influenza strains meet up inside the same cell and exchange genes, allowing a new variant to emerge.
Co-infection can create a predicament for viruses when you consider that they need to compete for the same resource: you. Some viruses appear to block other viruses, while some viruses seem to like each other. What is driving these positive and negative interactions during co-infections is unknown, but animal studies suggest that it could be critical in determining how sick you get.
The University of Glasgow study investigated what happens when you infect cells in a dish with two human respiratory viruses. For their experiments, they chose IAV and RSV, which are both common and cause lots of disease and death each year. The researchers looked at what happens to each virus using high-resolution imaging techniques, such as cryo-electron microscopy, that their labs have perfected over the years.
They found that some of the human lung cells in the dish contained both viruses. And, by looking closely at those co-infected cells, they found that the viruses that were emerging from the cell had structural characteristics of both IAV and RSV. The new “chimeric" virus particles had proteins of both viruses on their surface and some even contained genes from the other. This is the first evidence of this occurring from co-infection of distinct respiratory viruses.
Follow-up experiments in the same paper showed that these new chimeric viruses were fully functional and could even infect cells that were rendered resistant to influenza, presumably gaining access using the RSV proteins could even get into a broader range of human cells than either virus alone could. Potentially, this could be happening during natural co-infections during the winter.
Why we need to study chimeric viruses
Studying disease-causing pathogens is extremely important and helpful for creating vaccines and treatments, yet safety is still paramount. It's important to point out that the researchers in this study did not perform any genetic engineering between two viruses and only modelled what is already happening in the real world, but using safer laboratory strains of viruses under lab conditions.
We know about the significant role co-infection can play in a virus's life, such as during influenza antigenic shift or the curious case of hepatitis D virus borrowing bits of the other viruses, such as hepatitis B, to spread. Nevertheless, the work by the University of Glasgow researchers has significant implications for our understanding of how other very different respiratory viruses might interact, antagonise and even promote each other's infections in the ecosystem of our nose and lungs. Together, this work shows the complex and often messy interactions between viruses during the winter.
Undoubtedly, future work will explore how this co-infection affects transmission, disease and immunity – things that aren't easy to determine in a dish.
The Einstein field equations appear very simple, but they encode a tremendous amount of complexity.
What looks like one compact equation is actually 16 complicated ones, relating the curvature of spacetime to the matter and energy in the universe.
It showcases how gravity is fundamentally different from all the other forces, and yet in many ways, it is the only one we can wrap our heads around.
Although Einstein is a legendary figure in science for a large number of reasons E = mc², the photoelectric effect, and the notion that the speed of light is a constant for everyone his most enduring discovery is also the least understood: his theory of gravitation, general relativity. Before Einstein, we thought of gravitation in Newtonian terms: that everything in the universe that has a mass instantaneously attracts every other mass, dependent on the value of their masses, the gravitational constant, and the square of the distance between them. But Einstein's conception was entirely different, based on the idea that space and time were unified into a fabric, spacetime, and that the curvature of spacetime told not only matter but also energy how to move within it.
This fundamental idea that matter and energy tells spacetime how to curve, and that curved spacetime, in turn, tells matter and energy how to move represented a revolutionary new view of the universe. Put forth in 1915 by Einstein and validated four years later during a total solar eclipse when the bending of starlight coming from light sources behind the sun agreed with Einstein's predictions and not Newton's general relativity has passed every observational and experimental test we have ever concocted. Yet despite its success over more than 100 years, almost no one understands what the one equation that governs general relativity is actually about. Here, in plain English, is what it truly means.
This equation looks pretty simple, in that there are only a few symbols present. But it's quite complex.
The first one, Gμν, is known as the Einstein tensor and represents the curvature of space.
The second one, Λ, is the cosmological constant: an amount of energy, positive or negative, that is inherent to the fabric of space itself.
The third term, gμν, is known as the metric, which mathematically encodes the properties of every point within spacetime.
The fourth term, 8πG/c4, is just a product of constants and is known as Einstein's gravitational constant, the counterpart of Newton's gravitational constant (G) that most of us are more familiar with.
The fifth term, Tμν, is known as the stress-energy tensor, and it describes the local (in the nearby vicinity) energy, momentum, and stress within that spacetime.
These five terms, all related to one another through what we call the Einstein field equations, are enough to relate the geometry of spacetime to all the matter and energy within it: the hallmark of general relativity.
A mural of the Einstein field equations, with an illustration of light bending around the eclipsed sun, the observations that first validated general relativity back in 1919. The Einstein tensor is shown decomposed, at left, into the Ricci tensor and Ricci scalar. Credit: Vysotsky / Wikimedia Commons
You might be wondering what is with all those subscripts those weird "μν" combinations of Greek letters you see at the bottom of the Einstein tensor, the metric, and the stress-energy tensor. Most often, when we write down an equation, we are writing down a scalar equation, that is, an equation that only represents a single equality, where the sum of everything on the left-hand side equals everything on the right. But we can also write down systems of equations and represent them with a single simple formulation that encodes these relationships.
E = mc² is a scalar equation because energy (E), mass (m), and the speed of light (c) all have only single, unique values. But Newton's F = ma is not a single equation but rather three separate equations: Fx = max for the "x" direction, Fy = may for the "y" direction, and Fz = maz for the "z" direction. In general relativity, the fact that we have four dimensions (three space and one time) as well as two subscripts, which physicists know as indices, means that there is not one equation, nor even three or four. Instead, we have each of the four dimensions (t, x, y, z) affecting each of the other four (t, x, y, z), for a total of 4 × 4, or 16, equations.
Instead of an empty, blank, three-dimensional grid, putting a mass down causes what would have been "straight" lines to instead become curved by a specific amount. In general relativity, space and time are continuous, with all forms of energy contributing to spacetime's curvature. Credit: Christopher Vitale of Networkologies and The Pratt Institute
Why would we need so many equations just to describe gravitation, whereas Newton only needed one?
Because geometry is a complicated beast, because we are working in four dimensions, and because what happens in one dimension, or even in one location, can propagate outward and affect every location in the universe, if only you allow enough time to pass. Our universe, with three spatial dimensions and one time dimension, means the geometry of our universe can be mathematically treated as a four-dimensional manifold.
In Riemannian geometry, where manifolds are not required to be straight and rigid but can be arbitrarily curved, you can break that curvature up into two parts: parts that distort the volume of an object and parts that distort the shape of an object. The "Ricci" part is volume distorting, and that plays a role in the Einstein tensor, as the Einstein tensor is made up of the Ricci tensor and the Ricci scalar, with some constants and the metric thrown in. The "Weyl" part is shape distorting, and, counterintuitively enough, plays no role in the Einstein field equations.
The Einstein field equations are not just one equation, then, but rather a suite of 16 different equations: one for each of the "4 × 4" combinations. As one component or aspect of the universe changes, such as the spatial curvature at any point or in any direction, every other component as well may change in response. This framework, in many ways, takes the concept of a differential equation to the next level.
A differential equation is any equation where you can do the following:
you can provide the initial conditions of your system, such as what is present, where, and when it is, and how it is moving,
then you can plug those conditions into your differential equation,
and the equation will tell you how those things evolve in time, moving forward to the next instant,
where you can plug that information back into the differential equation, where it will then tell you what happens subsequently, in the next instant.
It is a tremendously powerful framework and is the very reason why Newton needed to invent calculus in order for things like motion and gravitation to become understandable scientific fields.
When you put down even a single point mass in spacetime, you curve the fabric of spacetime everywhere as a result. The Einstein field equations allow you to relate spacetime curvature to matter and energy, in principle, for any distribution you choose.Credit: JohnsonMartin / Pixabay
Only, when we begin dealing with general relativity, it is not just one equation or even a series of independent equations that all propagate and evolve in their own dimension. Instead, because what happens in one direction or dimension affects all the others, we have 16 coupled, interdependent equations, and as objects move and accelerate through spacetime, the stress-energy changes and so does the spatial curvature.
However, these "16 equations" are not entirely unique! First off, the Einstein tensor is symmetric, which means that there is a relationship between every component that couples one direction to another. In particular, if your four coordinates for time and space are (t, x, y, z), then:
the "tx" component will be equivalent to the "xt" component,
the "ty" component will be equivalent to the "yt" component,
the "tz" component will be equivalent to the "zt" component,
the "yx" component will be equivalent to the "xy" component,
the "zx" component will be equivalent to the "xz" component,
and the "zy" component will be equivalent to the "yz" component.
All of a sudden, there aren't 16 unique equations but only 10.
Additionally, there are four relationships that tie the curvature of these different dimensions together: the Bianchi Identities. Of the 10 unique equations remaining, only six are independent, as these four relationships bring the total number of independent variables down further. The power of this part allows us the freedom to choose whatever coordinate system we like, which is literally the power of relativity: every observer, regardless of their position or motion, sees the same laws of physics, such as the same rules for general relativity.
An illustration of gravitational lensing and the bending of starlight due to mass. The curvature of space can be so severe that light can follow multiple paths from one point to another.Credit: NASA / STScI
There are other properties of this set of equations that are tremendously important. In particular, if you take the divergence of the stress-energy tensor, you always, always get zero, not just overall, but for each individual component. That means that you have four symmetries: no divergence in the time dimension or any of the space dimensions, and every time you have a symmetry in physics, you also have a conserved quantity.
In general relativity, those conserved quantities translate into energy (for the time dimension), as well as momentum in the x, y, and z directions (for the spatial dimensions). Just like that, at least locally in your nearby vicinity, both energy and momentum are conserved for individual systems. Even though it is impossible to define things like "global energy" overall in general relativity, for any local system within general relativity, both energy and momentum remain conserved at all times; it is a requirement of the theory.
As masses move through spacetime relative to one another, they cause the emission of gravitational waves: ripples through the fabric of space itself. These ripples are mathematically encoded in the Metric Tensor. Credit: ESO / L. Calçada
Another property of general relativity that is different from most other physical theories is that general relativity, as a theory, is nonlinear. If you have a solution to your theory, such as "what spacetime is like when I put a single, point mass down," you would be tempted to make a statement like, "If I put two point masses down, then I can combine the solution for mass #1 and mass #2 and get another solution: the solution for both masses combined."
That is true, but only if you have a linear theory. Newtonian gravity is a linear theory: the gravitational field is the gravitational field of every object added together and superimposed atop one another. Maxwell's electromagnetism is similar: the electromagnetic field of two charges, two currents, or a charge and a current can all be calculated individually and added together to give the net electromagnetic field. This is even true in quantum mechanics, as the Schrödinger equation is linear (in the wavefunction), too.
But Einstein's equations are nonlinear, which means you cannot do that. If you know the spacetime curvature for a single point mass, and then you put down a second point mass and ask, "How is spacetime curved now?" we cannot write down an exact solution. In fact, even today, more than 100 years after general relativity was first put forth, there are still only about ~20 exact solutions known in relativity, and a spacetime with two point masses in it still is not one of them.
A photo of Ethan Siegel at the American Astronomical Society's hyperwall in 2017, along with the first Friedmann equation at right what is occasionally known as the most important equation in the universe and one of the rare exact solutions in general relativity. Credit: Harley Thronson / Perimeter Institute)
Originally, Einstein formulated general relativity with only the first and last terms in the equations, that is, with the Einstein tensor on one side and the stress-energy tensor (multiplied by the Einstein gravitational constant) on the other side. He only added in the cosmological constant, at least according to legend, because he could not stomach the consequences of a universe that was compelled to either expand or contract.
And yet, the cosmological constant itself would have been a revolutionary addition even if nature turned out not to have a non-zero one (in the form of today's dark energy) for a simple but fascinating reason. A cosmological constant, mathematically, is literally the only "extra" thing you can add into general relativity without fundamentally changing the nature of the relationship between matter and energy and the curvature of spacetime.
The heart of general relativity, however, is not the cosmological constant, which is simply one particular type of "energy" you can add in but rather the other two more general terms. The Einstein tensor, Gμν, tells us what the curvature of space is, and it is related to the stress-energy tensor, Tμν, which tells us how the matter and energy within the universe is distributed.
Quantum gravity tries to combine Einstein's General theory of Relativity with quantum mechanics. Quantum corrections to classical gravity are visualized as loop diagrams, as the one shown here in white.Credit: SLAC National Accelerator Lab
In our universe, we almost always make approximations. If we ignored 15 out of the 16 Einstein equations and simply kept the "energy" component, you would recover the theory it superseded: Newton's law of gravitation. If you instead made the universe symmetric in all spatial dimensions and did not allow it to rotate, you get an isotropic and homogeneous universe, one governed by the Friedmann equations (and hence required to expand or contract). On the largest cosmic scales, this actually seems to describe the universe in which we live.
But you are also allowed to put in any distribution of matter and energy, as well as any collection of fields and particles that you like, and if you can write it down, Einstein's equations will relate the geometry of your spacetime to how the universe itself is curved to the stress-energy tensor, which is the distribution of energy, momentum, and stress.
If there actually is a "theory of everything" that describes both gravity and the quantum universe, the fundamental differences between these conceptions, including the fundamentally nonlinear nature of Einstein's theory, will need to be addressed. As it stands, given their vastly dissimilar properties, the unification of gravity with the other quantum forces remains one of the most ambitious dreams in all of theoretical physics.
Imagine you've just sat down to watch your favorite TV show. You decide to snuggle in with your legs crisscrossed because you find it more comfortable that way.
When the episode ends, you try to stand up and suddenly your right foot isn't working. At first you just can't move it, then it feels like it has pins and needles all over it. For a minute or two it feels uncomfortable and weird, but soon enough you are able to stand up and walk around normally.
What just happened?
I'm an exercise physiologist – a scientist who studies what happens to our bodies when we move and exercise. The goal of much of my research has been to understand how the brain talks to and controls the different parts of our bodies. When your foot falls asleep, there is something wrong with the communication between your brain and the muscles in that area.
Every time you decide to move your body, whether it's standing up, walking around or playing sports, your brain sends signals to your muscles to make sure they move correctly. When the brain is unable to talk with a muscle or groups of muscles, some weird things can happen – including that part of your body getting that weird falling-asleep sensation.
An animation explains how the nervous system works.
It usually starts with a sense of numbness or tingling in that area. This sensation, which people often also call “pins and needles," is technically known as paresthesia.
Some people mistakenly think a lack of blood flow causes this feeling. They imagine the “asleep" feeling happens when your blood, which carries nutrients all over your body, is unable to get to your foot. But that's not right.
When your foot falls asleep, it's actually because the nerves that connect the brain to the foot are getting squished thanks to the position you're sitting in. Remember, it's these nerves that carry messages back and forth to let your brain and your foot communicate with each other. If the nerves have been compressed for a little while, you won't have much feeling in your foot because it can't get its normal messages through to your brain about how it feels or if it's moving.
Once you start to move around again, the pressure on the nerves is released. They “wake up" and you'll start to notice a “pins and needles" feeling. Don't worry, that feeling will only last for a few minutes and then everything will feel normal again.
Now comes the important question: Is this dangerous? Most of the time, when your foot, or any other body part, falls asleep, it is temporary and nothing to worry about. In fact, since it lasts for only a minute or two, you may not even remember it happened by the end of the day.
Even though it's not causing any permanent damage, you might still want to avoid the uncomfortable feeling that comes when your foot falls asleep. Here are a couple of tips that may help:
Switch your position often.
Don't cross your legs for very long.
When you are sitting for a long time, try standing up every so often.
You probably can't 100% prevent your foot from ever falling asleep. So don't worry when it happens every once in a while. It'll go away pretty quickly – and maybe it can remind you of all the important brain messages your nerves are usually transmitting without your even noticing.
To prevent the present from erasing the past, non-profit organizations are creating detailed 3D scans of famous monuments.
Stored online and shared with researchers around the world, these digital copies will endure long after their real counterparts are gone.
Occasionally, this work is incredibly dangerous.
On the night of May 14, 1940, the German Luftwaffe bombed the Dutch city of Rotterdam. When government administrators entered the streets to tally their losses the next morning, they learned that 900 people had lost their lives. As if this was not bad enough, the Luftwaffe had also destroyed hundreds of historic houses; Rotterdam's city center one of the oldest in the country and jam-packed with seventeenth century architecture had been reduced to dust.
In 2001, the Taliban pulverized two statues of Vairocana and Guatama Buddha that had been carved from a cliffside in the Bamyan valley of central Afghanistan. Standing no less than 38 and 55 meters tall, respectively, the statues were two of the tallest Buddhist monuments in the entire world and an important destination for traveling monks. The Buddhas were leveled on orders of Taliban co-founder Mullah Mohammed Omar, who tried to rid his country of any religious tributes that were not aimed at Allah.
During a hot summer evening two years ago, the Notre Dame cathedral in Paris caught fire. The building, whose construction had begun in the twelfth century, was not designed with modern fire safety standards in mind. Though conservators do their best to keep everything in good condition, an accident was bound to happen eventually. While the cathedral's vaulted ceiling kept flames from wreaking havoc on its interior, most of the wooden roof and spire burned to a crisp.
Throughout history, countless artifacts have been caught in the crossfires of war, deliberately targeted by iconoclasts or swallowed up by the indifferent forces of nature and time. As a result, numerous non-profit groups and agencies most notably, UNESCO have sprung up to prevent the present from erasing the past. But while even the most well protected monument remains at risk of being physically destroyed, we now have a way to preserve them digitally.
From plaster casts to lasers
In the late 19th century, a British archaeologist named Alfred Maudsley traveled to Guatemala intent on finding a way to preserve the country's Mayan ruins as best as possible. Rather than record their existence by means of writing or photography, Maudsley decided to cover entire temples in plaster casts. The tens of thousands of true-to-scale "negatives" produced from this endeavor were shipped back to England for research and reproduction.
Like Maudsley, modern-day researchers also rely on highly accurate replicas in order to protect and study ancient artifacts. Fortunately, unlike Maudsley, they can acquire such replicas without actually having to touch the delicate monuments themselves. This is all thanks to advancements in 3D measurement tools which, in recent years, allowed us to store entire heritage sites in a place that no terrorist organization or natural disaster can reach them: the cloud.
There are several companies in the business of scanning monuments, but one has distinguished itself as somewhat of a pack leader. Founded in 2003, CyArk serves as a liaison between cultural ministries and tech companies to create an extensive, open-sourced, fully online library of 3D scanned monuments and heritage sites. In 2016, this library already featured more than 200 entries, including sections from the city of Pompeii, the Tower of London, and even Mount Rushmore.
CyArk's primary measurement tool is a 3D laser scanner, which projects pulsed beams of light that bounce back once they hit a surface, thus sizing up structures or objects down to the millimeter. The interactive models assembled from these individual data sets are then shared with research facilities and universities. As CyArk's field manager Ross Davison said in an interview, this means that a student from Germany could, in theory, visit ruins in South India from the comfort of their living room.
Saving monuments in Iraq
While making monuments more accessible was always on CyArk's agenda, it was not its primary focus. First and foremost, the company had been founded to save artifacts from accidental or deliberate destruction. Case-in-point: a 6.8-magnitude earthquake destroyed a number of ancient temples in Myanmar in 2016. These temples, erected by the Pagan Kingdom, would have been lost were it not for the CyArk employees that managed to scan key structures before the earthquake hit.
Saving monuments from the wrath of Mother Nature is one thing, but protecting them from religious or ideologically motivated iconoclasm is another. For many years, scanning artifacts located in war-torn areas like Iraq or Syria was not only difficult but dangerous. Despite the risks involved, French filmmaker Ivan Erhel traveled to the Middle East the place where many of our earliest known civilizations originated to scan as many remnants of Mesopotamian culture as possible.
Erhel can trace his resolve back to 2015. That year, the Islamic State (ISIS) was at the height of its power, occupying large portions of Iraq. During this time, ISIS members destroyed a number of museums, statues, and other artifacts. "In Nimrud, most of the bas relief was totally destroyed," Erhel said. "In Babylon, the Mušḫuššu have lost their colors. Hattra has been occupied by ISIS for several years, and many of the sculptures had their faces erased with hammer or gunshots."
On one occasion when the team was attempting to scan one of the sole surviving statues of Nimrud, Erhel and his team were shot at by Iraqi forces stationed there to protect the site from looters. Still, the risks taken by Erhel's team eventually paid off. A general from Mosul summed it up nicely when he told Erhel: "We're like a tree. When people die, it's like leaves and branches falling off. But if you destroy the roots, then there is no tree."
Plato wrote profusely, and his ideas are intelligent, well argued, and powerful.
His works form the backbone of so many subjects: epistemology, aesthetics, metaphysics, politics, and psychology.
Plato also influenced Christianity, which in turn became a new kind of religion altogether.
Nothing in life can be treated in isolation. Behind every idea, person, discovery, invention, or project is a hidden network of conditions that gave rise to it. This is never truer than in academia. As Isaac Newton famously said, we are all just "standing on the shoulders of Giants."
Philosophy is the same. Almost all its notable thinkers read, debated, and bounced ideas around with their contemporaries. Aristotle was a response to (and taught by) Plato, Chinese legalism was a critique of Confucianism, David Hume and Adam Smith were close friends, Voltaire and Jean-Jacques Rousseau constantly attacked each other, and Thomas Hobbes was in regular correspondence with René Descartes.
So, it is hard to answer the question: who was the most original philosopher? But that doesn't mean we aren't going to try.
The trunk of the tree
Generally every philosophical issue (in the West, anyway) is prefaced with the line, "It all began with the ancient Greeks." Of these seminal thinkers, Plato is typically considered the foremost. There is an oft-quoted line from A.N. Whitehouse that reads, "The safest general characterization of the European philosophical tradition is that it consists of a series of footnotes to Plato".
No doubt, there is some truth to this. Plato wrote profusely, and in both his dialogues and Republic we find the foundations of political philosophy, epistemology, metaphysics, and aesthetics. He was a psychologist before the term even existed: his tripartite division of the soul into Eros (desire), Thumos (spirit or passion), and Logos (rationality) tracks almost perfectly onto Freud's Id, Superego, and Ego.
Importantly, he defined the rules of the philosophical game, in which dialogue, debate, dialectic, and rational sparring are the way to do philosophy. Today, we assume that good arguments must be logical, and that most people, most of the time, want to discover the Truth (with a capital T) of the universe. This all comes from Plato. (It is difficult to find a similar sentiment in Eastern traditions.)
Let me write that down
There is only one problem: it is difficult to say how strictly original Plato was and how much was already kicking around in the ideological zeitgeist of the Peloponnese. All of Plato's dialogues contain a fictionalized version of his master and friend, Socrates, who is almost always the wisest character and the winner of debates. Socrates never wrote anything himself down (and in fact seems to have been opposed to this new-fangled "writing" the kids were up to), so we are left guessing at how much of what we call Plato's was actually from his master. It could be all; it could be none.
Additionally, Plato alludes to other long lost philosophers, not least Diotima, who is thought to be the first female philosopher and even the teacher of Socrates. So many of these "pre-Socratics" did write, but their work is largely lost, so we have to rely again on Plato and later sources for what they wrote. (The most important and treasured of these is Lives and Opinions of Eminent Philosophers by Diogenes Laërtius.)
However, with the dearth of evidence, we are forced to give Plato his due even if it is just being the first to write stuff down.
How Plato influenced Christianity
If Western philosophy and the manner in which it is done is merely a "footnote to Plato," then it is not a stretch to say that Plato's ideas lurk in the background of nearly every philosopher that we have read. Thinkers like Descartes, Nietzsche, and Freud were either responding or adding to Plato's ideas.
Arguably more important even than this is how far Platonism influenced Christianity, the largest religion on Earth. The early Church Fathers who formulated the theology and official dogma of the Church were steeped in the knowledge of both Jewish tradition and Greek philosophy, the latter being all but dominated by Plato and the descendants of his school, The Academy.
Plato's ideas of a world of forms which was some perfect and removed ideal from our corrupt, base world worked its way into formal Christian doctrine. Many ideas about sins of the flesh and weak mortal bodies were influenced by Plato. In his famous allegory of the cave, Plato argued that we ought not to indulge our worldly whims and desires (Eros) but contemplate and philosophize instead (Logos). All of these ideas tracked perfectly onto the fledgling Church. In fact, John's Gospel opens with the verse: "In the beginning was the Logos, and the Logos was with God, and the Logos was God."
With us still
In the ways that Plato came to define Christianity we have, again, an entirely new way of doing philosophy or, in this case, theology. Christianity is an original kind of faith that was half Judea, half Athens.
Plato dominated the Western tradition for centuries, and we still live with his legacy of valuing the intellect and rationality over our earthly lusts. To be called "irrational" is still a bad thing. Even though the likes of Aristotle creep into Christian theology via Thomas Aquinas in the 13th century and theologians like Augustine, Irenaeus, and Origen have their own impact, none ever leave the same (unique) depth of mark as the rationalistic and original ideas of Plato.
A new study suggests that exomoons are common in multistar systems.
Thus far, only a few exomoon candidates have been identified.
Exoplanets with moons may be likelier to host life than those without moons.
Though Earth has only one (very special and precious) moon, the average planet in our solar system has 26 moons. (The range is from zero moons for Mercury and Venus to 82 moons for Saturn.) If the Milky Way has about 100 billion exoplanets, as astrophysicists suppose, then we can expect many more exomoons.
Finding these exomoons is the subject of a new paper recently published in the Astronomical Journal. By using the same techniques to find exoplanets, the researchers hope to show that exomoons are also common and potentially a harbinger of life.
Hunting for exomoons
How do we know that stars other than our sun host planets? One common method of exoplanet detection is observing stars for slight dimming events that occur regularly a telltale sign of a planet in transit around the star. This method, in use for about two decades, has proven very effective, and thousands of exoplanets have been identified using it.
Obviously, this is an indirect method of detection. The exoplanet itself is not observed but rather the effects it has on its star. Direct observation of an exoplanet is a bit more difficult and an exomoon even more difficult. This does not mean it cannot be done, of course. It is just harder, so a lot exomoon candidates probably will end up being false positives.
It is only recently that strong evidence for exomoons has been gathered. The Atacama Large Millimeter Array in Chile recently recorded evidence that the exoplanet PDS 70c has a circumplanetary disk of material that could be forming into a moon. That planet, a gas giant twice the size of Jupiter, is one of the first serious contenders for an exoplanet with exomoons around it or at least ones in formation.
In this new paper, the authors propose a method for making it a little easier to find exomoons around binary star systems, that is, pairs of stars that orbit one another. These systems are not uncommon; roughly 50 percent of stars are in multistar systems, with binary systems being the most common. (Some scientists suppose that the sun might once have been part of a binary pair, but this is unlikely.)
Binary systems change the math for how gravity impacts planets and how the transit method can be used. While a planet's transit times can be impacted by having an exomoon, they are further impacted by other exoplanets as well as by the companion star. The new paper, therefore, demonstrates how a moon would impact the transit times of a planet in a system with two stars. In a certain number of cases, only a moon can explain the observed effects.
The study's lead author, Billy Quarles of the Georgia Institute of Technology, expanded on this idea in a press release:
"The major difference with binary systems is the companion star acts like the tide at the beach, where it periodically comes in and etches away the beachfront. With a more eccentric binary orbit, a larger portion of the stable 'real estate' is removed. This can help out a lot in our search for moons in other star systems."
Additionally, exoplanets too close to their stars are likely to not have moons at all as stellar forces can blow away the material that might combine to form a moon in the first place. (This possibly explains why Mercury and Venus do not have moons.) Indeed, in the PDS 70 star system, the planet closest to its star does not appear to have a moon.
Moons may be essential to life
In a press release, study co-author Siegfried Eggl of the University of Illinois at Urbana-Champaign explained further applications of the method in determining the habitability of exoplanets:
"If we can use this method to show there are other moons out there, then there are probably other systems similar to ours. The moon is also likely critical for the evolution of life on our planet, because without the moon the axis tilt of the Earth wouldn't be as stable, the results of which would be detrimental to climate stability. Other peer-reviewed studies have shown the relationship between moons and the possibility of complex life."
Maybe the discovery of exomoons is the first step to finding life elsewhere in the cosmos. Understanding the similarities and dissimilarities with our solar system is a great place to start.
We assume that physical constants do not change from time to time or location to location.
Measurements aimed at calculating the fine-structure constant, however, challenge this assumption.
A big puzzle remains unsolved to this day: why do quasars appear to show small but significant differences in the inferred value of the fine-structure constant?
Whenever we examine the universe in a scientific manner, there are a few assumptions that we take for granted as we go about our investigations. We assume that the measurements that register on our devices correspond to physical properties of the system that we are observing. We assume that the fundamental properties, laws, and constants associated with the material universe do not spontaneously change from moment to moment. And we also assume, for many compelling reasons, that although the environment may vary from location to location, the rules that govern the universe always remain the same.
But every assumption, no matter how well-grounded it may be or how justified we believe we are in making it, has to be subject to challenge and scrutiny. Assuming that atoms behave the same everywhere at all times and in all places is reasonable, but unless the universe supports that assumption with convincing, high-precision evidence, we are compelled to question any and all assumptions. If the fundamental constants are identical at all times and places, the universe should show us that atoms behave the same everywhere we look. But do they? Depending on how you ask the question, you might not like the answer. Here is the story behind the fine-structure constant, and why it might not be constant, after all.
A number of fundamental constants, as reported by the Particle Data Group in 1986. Although many advances have occurred in the intervening 35 years, the values of these constants have changed very little, with the largest difference being a slight but significant increase in the precisions of these Credit: Particle Data Group / LBL / DOE / NSF
When most people hear the idea of a fundamental constant, they think about the constants of nature that are inherent to our reality. Things like the speed of light, the gravitational constant, or Planck's constant (the fundamental constant of the quantum universe) are often the first things we think of, along with the masses of the various indivisible particles in the universe. In physics, however, these are what we call "dimensionful" constants, which means that they rely on our definitions of quantities like mass, length, or time.
An alternative way to conceive of these constants is to make them dimensionless instead: so that arbitrary definitions like kilogram, meter, or second make no difference to the constant. In this conception, each quantum interaction has a coupling strength associated with it, and the coupling of the electromagnetic interaction is known as the fine-structure constant and is denoted by the symbol alpha (α). Fascinatingly enough, its effects were detected before quantum physics was even remotely understood, and remained wholly unexplained for nearly 30 years.
The Michelson interferometer (top) showed a negligible shift in light patterns (bottom, solid) as compared with what was expected if Galilean relativity were true (bottom, dotted). The speed of light was the same no matter which direction the interferometer was oriented.Credit: Albert A. Michelson (1881); A.A. Michelson and E. Morley (1887)
In 1887, arguably the greatest null result in the history of physics was obtained, via the Michelson-Morley experiment. The experiment was brilliant in conception, seeking to measure the speed of Earth through the "rest frame" of the universe by:
sending light beams in perpendicular directions,
bringing them back together,
thereby constructing an interference pattern,
and measuring how that pattern shifted as the experimental apparatus was rotated.
Michelson originally performed a version of this experiment by himself back in 1881, detecting no effect but recognizing the need to improve the experiment's precision.
Six years later, the Michelson-Morley experiment represented an improvement by more than a factor of ten, making it the most precise electromagnetic measuring device at the time. While again, no shift was detected, demonstrating no need for the hypothesized aether, the apparatus they developed was also spectacular for measuring the spectrum of light emitted by various atoms. Puzzlingly, where a single emission line was expected to occur at a specific wavelength, sometimes there was just a single line, but at other times there were a series of narrowly-spaced emission lines, providing empirical evidence (but without a theoretical motivation) for a finer-than-expected structure to atoms.
In the Bohr model of the hydrogen atom, only the orbiting angular momentum of the point-like electron contributes to the energy levels. Adding in relativistic effects and spin effects not only causes a shift in these energy levels, but causes degenerate levels to split into multiple states, revealinCredit: Régis Lachaume and Pieter Kuiper / Public domain
What is actually happening became clearer with the development of modern quantum mechanics. Electrons orbit around the atomic nucleus in fixed, quantized energy levels only, and it is known that they can occupy different orbitals, which correspond to different values of orbital angular momentum. These are required to balance by both relativity and quantum physics. First derived by Arnold Sommerfeld in 1916, it was recognized that these narrowly-spaced lines were an example of splitting due to the fine-structure of atoms, with hyperfine structure from electron/nucleon interactions discovered shortly thereafter.
Today, we understand the fine-structure constant in the context of quantum field theory, where it is the probability of an interacting particle having what we call a radiative correction: emitting or absorbing an electromagnetic quantum (that is, a photon) during an interaction. We typically measure the fine-structure constant, α, at today's negligibly low energies, where it has a value that is equal to 1/137.0359991, with an uncertainty of ~1 in the final digit. It is defined as a dimensionless combination of dimensionful physical constants: the elementary charge squared divided by Planck's constant and the speed of light, and the value we measure today is consistent across all sufficiently precise experiments.
In quantum electrodynamics, higher-order loop diagrams contribute progressively smaller and smaller effects. However, as the energy increases, these higher-order processes become more efficient, and thus the value of the fine-structure constant increases with energy.Credit: American Physical Society, 2012
At high energies in particle physics experiments, however, we notice that the value of α gets stronger at higher energies. As the energy of the interacting particle(s) increases, so does the strength of the electromagnetic interaction. When the universe was very, very hot such as at energies achieved just ~1 nanosecond after the Big Bang the value of α was more like 1/128, as particles like the Z-boson, which can only exist virtually at today's low energies, can more easily be physically "real" at higher energies. The interaction strength is expected to scale with energy, an instance where our theoretical predictions and our experimental measurements match up remarkably well.
However, there is an entirely different way to measure the fine-structure constant at today's low energies: by measuring spectral lines, or emission and absorption features, from distant light sources throughout the cosmos. As background light from a source strikes the intervening matter, some portion of that light is absorbed at specific wavelengths. The exact wavelengths that are observed depend on a number of factors, such as the redshift of the source but also on the value of the fine-structure constant.
The light from ultra-distant quasars provide cosmic laboratories for measuring the gas clouds they encounter along the way, with exact properties of those absorption lines revealing the fine structure constant's value.Credit: Ed Janssen / ESO
If there are any variations in α, either over time or directionally in space, a careful examination of spectral features from a wide variety of astrophysical sources, particularly if they span many billions of years in time (or billions of light-years in distance), could reveal those variations. The most straightforward way to look for these variations is through quasar absorption spectroscopy: where the light quasars, the brightest individual sources in the universe, encounter every intervening cloud of matter that exists between the emitter (the quasar itself) and the observer (us, here on Earth).
There are very intricate, precise energy levels that exist for both normal hydrogen (with an electron bound to a proton) and its heavy isotope deuterium (with an electron bound to a deuteron, which contains both a proton and a neutron), and these energy levels are just slightly different from one another. If you can measure the spectra of these different quasars and look for these precise, very-slightly-different fine and hyperfine transitions, you would be able to measure α at the location of the quasar.
Narrow-line absorption spectra allow us to test whether constants vary by looking at variations in line placements. Large numbers of systems investigated for fine and hyperfine splitting can reveal if there's an overall varying effect.Credit: M. T. Murphy, J. K. Webb, V. V. Flambaum, and S. J. Curran
If the laws of physics were the same everywhere throughout the universe, then based on the observed properties of these lines, which includes:
the same wavelengths and frequencies,
the same ratios between transitions within atoms,
and the same sets of absorption features across a wide variety of distances,
you would expect to be able to infer the same value of α everywhere. The only difference you would anticipate would be redshift-dependent, where all the wavelengths for a specific absorber would be systematically shifted by the same redshift-dependent factor.
Yet, that is not what we see. Everywhere we look in the universe at every quasar and every example of fine or hyperfine structure in the intervening, absorptive gas clouds we see that there are tiny, minuscule, but non-negligible shifts in those transition ratios. At the level of a few parts-per-million, the value of the fine-structure constant, α, appears to observationally vary. What is remarkable is that this variation was not expected or anticipated but has robustly shown up, over and over again, in quasar absorption studies going all the way back to 1999.
Spatial variations in the fine-structure constant are inferred from quasar absorption data. Unfortunately, these individual variations between systems are significantly larger than any overall variation seen in space or time, casting severe doubt on those conclusions.Credit: J.K. Webb et al., Phys. Rev. Lett. 107, 191101 (2011)
Beginning in 1999, a team of astronomers led by Australian astrophysicist John K. Webb started seeing evidence that α was different from different astronomical measurements. Using the Keck telescopes and over 100 quasars, they found that α was smaller in the past and had risen by approximately 6 parts-per-billion over the past ~10 billion years. Other groups were unable to verify this, however, with complementary observations from the Very Large Telescope showing the exact opposite effect: that the fine-structure constant, α, was larger in the past, and has been slowly decreasing ever since.
Subsequently, Webb's team obtained more data with greater numbers of quasars, spanning larger fractions of the sky and cutting across cosmic time. A simple time-variation was no longer consistent with the data, as variations were inconsistent from place-to-place and did not scale directly with either redshift or direction. Overall, there were some places where α appeared larger than average and others where it appeared smaller, but there was no overall pattern. Even with the latest 2021 data, the few-parts-in-a-million variations that are seen are inconclusive.
Variations in the fine-structure constant across a wide variety of quasar systems, sorted by redshift. This latest work leverages four separate systems at high redshift, but sees no net evidence for a time-variation in the constant itself.Credit: M.R. Wilczynska et al., Sci Adv. 2020 Apr; 6(17): eaay9672
It is often said that "extraordinary claims require extraordinary evidence," but the uncertainties associated with each of these measurements were at least as large as the suspected signal itself: a few parts-per-million. In 2018, however, a remarkable study even though it was only of one system had the right confluence of properties to be able to measure α, at a distance of 3.3 billion light-years away, to a precision of just ~1 part-per-million.
Instead of looking at hydrogen and deuterium, isotopes of the same element with the same nuclear charges but different nuclear masses, researchers using the Arecibo telescope in one of its last major discoveries found two absorption lines of a hydroxyl (OH-) ion: at 1720 and 1612 megahertz in frequency around a rare and peculiar blazar. These absorption lines have different dependencies on the fine-structure constant, α, as well as the proton-to-electron mass ratio, and yet these measurements combine to show a null result: consistent with no variation over the past ~3 billion years. These are, to date, the most stringent constraints on tiny changes in the fine-structure constant's value from astronomy, consistent with no effect at all.
The Arecibo radio telescope as viewed from above. The 1000 foot (305 m) diameter was the largest single-dish telescope from 1963 until 2016, and leaves behind a legacy of tremendous scientific discovery.Credit: H. Schweiker/Wiyn and NOAO/Aura/NSF
The observational techniques that have been pioneered in quasar absorption spectroscopy have allowed us to measure these atomic profiles to unprecedented precision, creating a puzzle that remains unsolved to this day: why do quasars appear to show small but significant differences in the inferred value of the fine-structure constant between them? We know there has been no significant variation over the past ~3 billion years, from not only astronomy but from the Oklo natural nuclear reactor as well. In addition, the value is not changing today to 17 decimal places, as constrained by atomic clocks.
It remains possible that the fundamental constants did actually vary a long time ago, or that they varied differently in different locations in space. To untangle whether that is the case or not, however, we first have to understand what is causing the observed variations in quasar absorption lines, and that remains an unsolved puzzle that could just as easily be due to an unidentified error as it is to a physical cause. Until there is a confluence of evidence, where many disparate observations all come together to point to the same consistent conclusion, the default assumption must remain that the fundamental constants really are constant.
